Verslag van 2 weken kant- en bootduiken op Bonaire in 1998. Na ca. 30 duiken konden we ons geen ander leven meer voorstellen.

Door Ben Giesen

E-mail: bgiesen@caiway.nl

[duikvakanties] [fietsvakanties]

DUIKPARADIJS BONAIRE

Vertrek

Dinsdag 20 oktober 1998 vertrekken we na een natte, koude zomer met Gerda en Jan naar tropisch Bonaire waar we een appartement hebben bij Bonaire Carribbean Club. In de folder beschreven als een eenvoudige, gezellige accommodatie.

De clubreis van Aqua Love naar Indonesië zagen wij niet zitten in verband met de politieke en economische rellen en het programma met veel verplaatsingen. De animo was bij anderen ook niet groot en daarom gaan ze nu naar Mexico.

In alle vroegte rijden we naar Gerda en Jan in Cothen waar een busje van taxibedrijf van Os uit Wijk ons oppikt. Alex zit er al in met zijn vriendin. Zij gaan samen met vrienden ook naar Bonaire. Los van elkaar hebben we dezelfde vlucht geboekt bij hetzelfde reisbureau. Alleen hebben zij een ander appartement. De Mexico-gangers vertrekken later op de dag.

De laatste tijd wordt er gelet op het gewicht van de bagage naar de Antillen en is het ook voor duikers niet meer toegestaan om 30 ipv 20 kilo p.p. mee te nemen. Samen zitten we er vier kilo over heen, maar daar doen ze niet moeilijk over. Alsof het niets weegt tillen we onze handbagage op; zwaar van de duiklampen, automaten en camera's.

Na de traditionele drank-inkopen in de taxfree shop lopen we naar het vliegtuig. Tot op het laatst houden we rekening met vertraging al zijn wij volgens de kansberekening de aankomende jaren niet aan de beurt.

Op de vlucht zijn alle cliché's van toepassing: drankje, eten, film, tijdschrift lezen en wachten tot we er zijn.

Aankomst op Bonaire

In de tropische warmte lopen we de vliegtuigtrap af en sluiten aan in de rij voor de douane. Deze werkt zorgvuldig en langzaam en stelt ons zo in de gelegenheid om bij te kleuren. Truus ritst de pijpen van de lange broek en zet de zonnebril op. Wij zijn ook niet de snelsten, want als laatsten verlaten we de aankomsthal, op zoek naar het autoverhuurbedrijf. Het is een bijna nieuwe pick-up met dubbele cabine, zodat er genoeg plaats is voor 4 personen en de duikuitrusting. De auto is bijna nieuw en daarom is het verhuurbedrijf er zuinig op. We krijgen hem mee na een zorgvuldige inspectie, waarbij de vrouw ieder krasje aantekent op een formulier. Als we vertellen waar we verblijven schudt ze haar hoofd. Juist daar worden de laatste tijd veel auto's opengebroken en daarom adviseert ze om er zelfs geen handdoek in te laten liggen. De schade van ingeslagen ruiten is nl. voor onze rekening! Deze clausule schrijft ze met de hand op het huurcontract dat we onder protest teken.

In Kralendijk stoppen we bij een supermarkt. Morgen zit volgens de winkelier alles dicht ivm een feestdag, zodat we ruim inslaan. De prijzen voor levensmiddelen liggen hier beduidend hoger dan in Nederland, maar alles wordt ook ingevoerd.

Het appartement op de Caribbean Club is eenvoudig, maar schoon en met airco. Dat laatste wisten we niet zeker uit de folder. We hebben 2 slaapkamers, met ieder een eigen badkamer, een keuken en een terras. Het uitzicht bestaat uit een haag doornstruiken.

's Avonds eten we in Kralendijk, want het restaurant bij de Club is gesloten. De kok is vertrokken en de laatste maanden zijn er weinig gasten.

Bij een restaurant maken ze reclame dat je in de tuin kunt eten en dat klinkt aantrekkelijk. In tropische bestemming rekenen we niet op de westerse snelheid, maar na het voorgerecht laten ze ons lang wachten. Na anderhalf uur zijn we het zat en gaan mopperen. Vol begrip krijgen we vlug het eten. De kok was waarschijnlijk even bij de buren op visite? Nu we toch mopperen maken we kritische opmerkingen over de kwaliteit van het eten en de opgepiepte patat. Om het goed te maken krijgen we gratis koffie.

Woensdag 21-10

Jan is een ochtendmens en maakt bij zonsopgang een wandeling naar zee. Bij terugkomst zet hij koffie en zorgt de gebakken eieren. Het lijkt wel alsof hij dat thuis ook altijd doet.

Als de duikschool open gaat schrijven we ons in en willen meteen het water in. Helaas denkt het meisje er anders over! We moeten eerst naar de hoofdlocatie in Kralendijk waar ze ons het een en ander uit leggen en de eerste duik moeten we op het huisrif maken. Dat kan daar beter omdat er een zandstrand ligt. Als bewijs we de duikbelasting betaald hebben krijgen we een blauwe penning die we aan onze uitrusting bevestigen. Bij de Dive Inn stoppen we de kostbaarheden in een kluis, pakken lood en flessen en lopen het water in. Jan en Gerda zinken als een baksteen en leggen vlug een paar kilo lood terug. Van het huisrif hebben we geen hoge verwachtingen, maar we zien opvallend veel: poetsgarnalen, barracuda, kokerwormen, peacock-flounder, sponsen en veel meer. Grappig is het jonge koffervisje dat als een bijtje rond zwemt bij een wrakje.

De tweede duik maken we 's middags bij Oil Slick Leap. Deze duikstek ligt vlak bij de Club en we springen van de rotsen naar beneden. Er is een trapje waarlangs we straks uit het water kunnen klimmen. Volgens onze informatie moet er een zeepaardje zijn., maar natuurlijk vinden we hem niet. Het is een leuke ontspannen duik.

De uitrusting kunnen we bij de Club spoelen en in het berghok ophangen. Het is afgesloten, maar door een gat in de muur kun je de sleutel, die aan een ketting zit naar buiten trekken.

Op het terras drinken we een pilsje en de informele sfeer valt op. Als een klant voor een groep bestelt roept Kees, de eigenaar, vermoeid: "Onthoud je wel zelf wat je drinkt!

Van duiken krijg je honger en we vragen Kees of hij iets te eten heeft. Na lang nadenken herinnert hij zich dat hij ergens een zak pinda's moet liggen. Die heeft iemand eens voor hem meegenomen. Hij weet niet meer precies wanneer dat was en naar de muffe smaak te oordelen is dat lang geleden.

Jan had zich voorgenomen om deze vakantie veel vis te eten, dat is veel gezonder, maar het natuurmens in hem ontwaakt: hij bestelt een groot stuk rood vlees met het eten. Na het eten rijden we vlug terug naar het appartement, want door het tijdsverschil zijn we hard toe aan onze nachtrust.

Donderdag 22-10

De tweede dag willen we drie duiken maken en beginnen weer bij Oil Slick leap. Gisteren gingen we naar links en vandaag naar rechts. De onderwatercamera doet het niet goed en daarom doet Truus er na de duik nieuwe batterijen in. Tot haar schrik is de lens beslagen en zit er wat water in. Nu weten wij, maar vooral Jan, dat de combinatie van printplaatjes en zoutwater een vernietigende uitwerking heeft. Vlug gaan we naar de fotograaf in Kralendijk, maar die heeft geen verstand van deze geavanceerde toestellen en verwijst ons naar de fotograaf op het van de Valk-complex. Hier haalt de man het toestel uit elkaar en schudt zijn wijze hoofd. Repareren kan hij niet, maar hij kan hem wel schoon en droog maken. Als we geluk hebben doet het toestel het daarna weer. Als we geen geluk hebben moeten we hem in Nederland opsturen, want op het eiland kan er verder niets mee gedaan worden. Hierna rijden we naar de Dive Inn voor de flessen, maar als er iets mis gaat, gaat alles mis. Hij is tussen de middag gesloten, zodat we terug rijden naar de Club waar je de hele dag flessen kunt pakken.

Bij Karpata dalen we de lange trap af en bezweet stappen we eindelijk in het water dat dan koel aanvoelt. We duiken naar links. Veel keus heb je ook niet, want het altijd links of rechts langs de kust. Het koraal is erg fraai.

De kustweg is hier één-richtingsverkeer, zodat we met een grote omweg via Rincon terug rijden. Zo zien we dat Bonaire een dor en droog eiland is, dat door de vele cactussen doet denken aan een woestijn. Het leven bestaat uit hagedissen en wilde ezels die langs de weg grazen.

Met volle flessen rijden we voor de derde duik naar Punt-vierkant, waar een grote kreeft zich verschuilt onder een blok koraal.

's Avonds doen we mee met de BBQ op de Club. Voor deze ene keer regelen Kees en zijn zoon het eten. Het is op dit moment ook redelijk druk, want een nederlands stel gaat op het eiland trouwen en heeft familie en vrienden uitgenodigd. Het eten smaakt prima en we vinden het prettig dat we na de après-duik niet naar Kralendijk hoeven te rijden.

Vrijdag 23-10

Vandaag maken we weer drie duiken. Per slot van rekening zijn we daar voor gekomen. Maar eerst halen we het fototoestel op. De man denkt/hoopt dat de schade meevalt. Alles lijkt te functioneren, maar voor alle zekerheid moeten we hem toch maar in Nederland opsturen. Het humeur van Truus klaart er een stuk door op en dat is wel zo prettig.

We beginnen bij Salt City, één stek verder dan de zoutpier waar je alleen mag duiken na toestemming. Tijdens de afdaling ziet Truus een Hawksbill schildpad. Deze laat zich rustig fotograferen net als de fraai getekende naaktslakken en gevlekte murenen.

Na de duik laten we ons door de zon opwarmen voor we de kustweg naar het zuiden volgen.

Bij Red Slave zijn de oude overnachtingshuisjes voor slaven herbouwd. In deze kleine, lage hutten sliepen de slaven als ze in de zoutpannen werkten. In het weekend mochten ze naar hun familie in Rincon lopen. Dit deden de eigenaren van de slaven niet uit onbaatzuchtige motieven, maar alleen zo waren ze verzekerd van nageslacht.

Voor we afdalen verzamelen we ons bij de boei en roept Gerda ongeduldig wat we aan het doen zijn: "Paalhangen?"

Bij Red Slave groeien veel groene groen gorgonen, zodat we niet gek opkijken van een groene murene. De duik is verder niet spectaculair.

Na de duik rijden we via de zuidpunt terug. In de zoutpannen foerageren roze flamingo's die weg vliegen als we stoppen voor een foto. Het water aan de oostkust is ruw met hoge golven en stroming. Het is geen goed moment om er nu te gaan duiken.

De avond/nachtduik maken we op het huisrif van de Dive Inn. Eigenlijk zijn we wat te vroeg, want de dag vissen verstoppen zich en het nachtleven moet nog op gang komen. Plotseling duikt een grote blikken vis van bijna twee meter in onze lichtbundels. Het is een tarpon die jaagt in het licht van onze lampen. Zo zien we hem menig prooi verschalken.

Bij het restaurant zetten we de auto voor de deur, zodat we hem in de gaten kunnen houden. Van alle kanten worden we namelijk gewaarschuwd voor diefstal van spullen uit de auto.

Zaterdag 24-10

Vanochtend is het weer somber door de bewolking. Het zicht bij Alice in Wonderland is op het tweede rif toch al niet geweldig, maar door het ontbreken van de zon wordt het kleurloos. Ook de hoeveelheid vis valt tegen. Kortom deze duik komt niet op onze lijst met favorieten.

's Middags duiken we bij Andrea 2. Jack heeft hier twee weken geleden een zeepaardje gezien, zodat we goed opletten. Het zicht is ook hier matig en het zeepaardje laat zich niet zien. Eigenlijk valt het duiken vandaag wat tegen of zijn onze verwachtingen te hoog?

Bij de borrel komt Kees leuk uit de hoek. Hij roept tegen de andere gasten dat er soms duikers zijn die wel 20 duiken in 1 week maken en er dan nog niet genoeg van hebben. Hij kan zich daar niets bij voorstellen. Wij vinden het ook wat weinig.

Ons plan om een dag naar het nationale park te gaan valt bij hem in goede aarde. Hier kan hij zich wel iets bij voorstellen. Volgens hem moeten we om 5.30 uur vertrekken en bij het Goto-meer ontbijten in de opgaande zon. Hij zorgt dan voor een koelbox met ijs.

Op Bonaire hebben ze veel van de naderende economische depressie. In het voorjaar zaten alle hotels en appartementen vol en leek het een fantastisch jaar te worden. De laatste maanden, met het instorten van de beurs, blijven de toeristen weg. De banken willen echter wel dat de leningen afgelost worden zodat veel mensen in de problemen komen. Dit is ook de reden dat Kees geen haast maakt met een nieuwe kok. Als er geen toeristen zijn loopt hij nog meer risico en het voor het verhuren van het restaurant kan hij geen gegadigden vinden.

Zondag 25-10

Voor de kust bij Angel City ligt het wrak van de Hilma Hooker, volgens Truus is het Hilda en schrijft en zegt iedereen het verkeerd. Als bewijs wijst ze ons op de foute kaarten en zelfs op het wrak staat de naam verkeerd geschreven.

Het wrak ligt op zijn kant en we kijken in het open ruim. Het geheel is kleurrijk begroeid met sponsen en koraal. Aan een balk hangen oesters die zich sluiten als je bewegingen maakt. Grote blikken tarpons zwemmen om ons heen.

Deze duik is door het wrak anders dan de andere duiken en komt daarom op onze lijst van bijzondere duiken waar we op het eind misschien nog een keer duiken.

's Middags duiken we bij 1000 steps. De naam maakt al duidelijk dat je niet zomaar vanaf de auto het water inloopt. In de warmte lopen we de lange trap met de zware duikuitrusting naar beneden en daar denken dat het duizend treden zijn (met enige overdrijving). Het is een leuke duik met kleurrijk oranje/rood koraal.

Truus heeft weer last van haar oren en gaat voor alle zekerheid even bij de kliniek langs. Ze krijgt druppels en moet morgen naar de dokter om de oren uit te laten spuiten.

Maandag 26-10

Vandaag starten we weer met een vroege duik. Opstaan, kopje koffie, flessen pakken en naar zee. Jeff Davis zit vlak bij ons om de hoek en daar komen we bijzondere vissen. Een zwemmend zwart/wit slangetje (sharp tailed eel), een scorpionvis en als klap op de vuurpijl een zeepaardje. Truus vindt hem verscholen tussen de gorgonen waar hij zich met zijn staart aan vasthoudt. Door zijn schutkleur valt hij amper op. Nu zijn we dubbel blij dat de camera het doet, want nu hebben we een tastbare herinnering aan Jeff (zo noemen we de vondeling). Vanuit alle standen zet Truus hem op de foto, hierbij dwars gezeten door de gorgonen die steeds in beeld drijven en de golfslag.

's Middags duiken we bij Margate Bay in het zuiden bij de zoutpannen. Een leuke duik, met mooi koraal, goed zicht, al weer een sharp-tailed eel en ook 2 Hawksbill schildpadden. Weer een duik die voor herhaling vatbaar is.

Op de terugweg stoppen we bij The Lake voor de volgende duik. Hier ligt een mooi dubbelrif dat langs een groot deel van de zuidkust loopt. Onze duiktijden nemen steeds meer toe. Bij de vorige vakantie op Bonaire waren het duiken van ca. 45 minuten, nu zijn ze allemaal meer dan 70 minuten. We krijgen ook steeds meer ervaring. Jan wil nog een keer langer dan 80 minuten duiken, maar dan wel echt duiken en niet de tijd volmaken met hangen in ondiep water, dat is nep.

We hebben al zoveel restaurants gezien dat we niet meer weten op welke manier we de volgende gaan kiezen. Daarom vragen we Kees om raad, die denkt diep na en beveelt Nadia Snacks, een chinees, aan Met enig zoeken vinden we deze eetgelegenheid buiten de stad. Het is een afhaaladres, al kun je in een hoekje aan een tafeltje zitten. Dit is niet wat wij in gedachten hebben en gaan naar Bon Appetit, ook al koppel je zo'n naam niet aan een chinees. Het restaurant hebben we voor ons alleen en speciaal voor ons doen ze alle ventilatoren aan. Gerda vindt dat ze te veel herrie maken en doet de een na de ander uit, waarschijnlijk tot verbazing van de vrouw die bediend.

Dinsdag 27-10

Om half zes staan we bij het licht van de zaklamp de druk van de flessen te testen. Vandaag gaan we naar het nationale park Slagbaai en op advies van Kees gaan we vroeg weg. Hij wilde eerst nog op zijn advies terug komen toen hem duidelijk werd dat hij zelf ook vroeg op moest om de koelbox met ijs te geven. Ondanks zijn opmerking dat hij mooi in zijn bed blijft is hij paraat. Niets is die man te veel om het zijn gasten naar de zin te maken. Met 13 duikflessen (3 p.p. en 1 reserve) rijden we in het donker naar het Gotomeer om de zon te zien opkomen in het rimpelloze water waar de helder roze flamingo's tegen afsteken. Het doet Jan denken aan Panorama van Mesdag (niet dat die man goed kon schilderen en het idee was ook plagiaat).

Na een kopje koffie rijden we door op zoek naar een leuke picknickplek. Maar zoals zo vaak hebben we teveel vertrouwen in de goede afloop en die plek komt er niet. Hierdoor staan we om half acht bij de ingang van het park dat pas om acht uur open gaat. We zijn wel de eersten.

Precies op tijd komt de beheerder/portier en kopen we een kaartje. Helaas heeft hij nog geen wisselgeld en moeten we maar afrekenen bij vertrek. We krijgen een kaart van het park, met rijrichting en bezienswaardigheden.

Over de onverharde weg rijden we door het dorre, droge woestijnlandschap. We stoppen bij een drinkplaats voor dieren en kijken naar het vogeltje. De gele "kanarie" gaat bij Jan op een tak zitten, die er een foto van maakt. Meestal nemen we de camera niet mee met het duiken omdat je hem onbeheerd in de auto moet laten. Voor het bezoek aan het park maken we een uitzondering en tijdens het duiken leggen we de camera onder de motorkap.

Bij Boca Bartol is het water ruw met hoge golven. We zijn verstandig en rijden door, er komen nog meer duikplekken. Op weg naar Playa Funchi (klinkt als een paddestoel) komen varanen te voorschijn. Volgens Jan kennen ze hem nog van de vorige keer, maar als we stoppen rennen ze waggelend het bos in. Ook bij de volgende duikplek staat veel golfslag, maar je kunt er makkelijker het water inlopen zodat we het er op wagen.

De golven woelen het zand bij het strand los en de mist die daardoor in het water hangt beperkt het zicht. Een eenzame zwemmende groene murene het moet goed maken.

Als we richting Boca Slagbaai, de volgende duikplek, kijken zien aan de lucht dat het water daar met bakken naar beneden valt. Als we er naar toe rijden begint het onderweg te regenen en slippen we weg in de modder. Bij Boca Slagbaai twijfelen we in wind en regen of wel gaan duiken. De mannen doen stoer en kleden zich om, de vrouwen zijn verstandig en blijven op de kant. Ook hier hangt er een mist van zandkorrels in het water en blijft het zicht beperkt. Bij de afdaling zien dat een grote Leatherback schildpad.

Het koraal is fantastisch mooi met zijn grote platen die op oosterse pagodes lijken. Uit de mist duikt een nest duikers voor ons op. Zelfs onder deze omstandigheden proberen ze foto's te maken. Om niet weg te drijven van hun studieobject gaan ze plat op het koraal liggen. Het zal duidelijk zijn dat ze een volledig pak aan hebben en handschoenen, want anders laat je het je wel uit je hoofd ivm het vuurkoraal.

Over de modderpaden vervolgen we onze survival tocht, moeiteloos neemt de auto alle hindernissen naar de uitgang waar ze nu wisselgeld hebben.

's Avonds eten we in Zeezicht en het smaakt prima. Eindelijk een restaurant dat aan onze hoge eisen voldoet. Bij de koffie beginnen ze te klooien, want Gerda moett meer dan een half uur op haar cappuccino wachten (wij hebben dan al twee kopjes koffie op). Als ze de rekening brengen valt die mee en Gerda legt geld neer. Een andere serveerster haalt het geld op en ziet meteen dat er iets niet klopt. Ze mompelt wat en loopt met de rekening en het geld (100 dollar) weg. Even later vertelt ze dat het 99 dollar is en krijgt Gerda nog 1 Antilliaanse gulden terug.

We hebben Gerda de kas gegeven om op de kleintjes te letten en dat doet ze ook (en wij ontlopen weer alle verantwoordelijkheden). Gepikeerd vraagt ze de rekening, want ze wil het natellen. Met veel moeite komt de rekening terug. Bedragen zijn doorgekrast en bijgeschreven zodat onduidelijk is wat er staat. Daarop eist Gerda met de nodige stemverheffing een nieuwe, nette rekening. Per slot van rekening is ze geen hond.

Uiteindelijk komt die rekening er en alles klopt, al hebben ze ook bediening en belasting gerekend en dat staat niet vermeld op de menukaart. We hebben geen zin om over die paar gulden c.q. dollar moeilijk te doen en vertrekken. Hier komen we zeker niet terug!

Woensdag 28-10

Vandaag volgen we een strak schema om de klus, het duiken, te klaren. Om acht uur beginnen we bij Weber's Joy met een leuke, rustige duik. Bij het verlaten van het water ziet Gerda op 1 meter diepte een scorpion-vis die onopvallend in het zand ligt.

Met een omweg rijden we ivm het één-richtingsverkeer terug. Op de gravelweg gokken we bij iedere kruising welke kant we op moeten. Te vroeg komen we terug op de weg, maar in nog een keer omrijden hebben we geen zin, zodat we een stuk tegen het verkeer in rijden.

Na het ontbijt, waarbij Jan iedere ochtend de eieren lekkerder bakt, gaan we naar Windsock waar we weer het bekende "bijtje" zien. Truus doet een poging om hem op de foto te zetten, maar hij verstopt zich snel tussen het koraal

Om 13.30 uur staan we paraat bij de duikschool voor een bootduik bij Klein Bonaire.

Onze voorkeur gaat uit naar Forest, maar daar zijn alle boeien bezet. Volgens de regels mag er maar 1 boot per boei aanleggen om te voorkomen dat teveel duikers het rif beschadigen. Om het verschil te kunnen zien mag er op enkele stukken helemaal niet worden gedoken.

Wij leggen aan bij Yellow Man's reef (ook een mooie naam) en zoeken onze weg over de zandbodem. Helaas wordt het zand omgewoeld door de golfslag zodat het zicht tegen valt.

Terug bij de auto zoek ik mijn slippers die ik in de achterbak gelegd heb, maar vergeefs. Hopelijk is iemand er erg blij mee. Die van Truus liggen er nog wel!

Bij de apotheek kopen Gerda en Truus anti-jeuk crème. De kleine vliegjes en muggen eten hen op. Jan en ik zijn van het stoere soort en beweren dat we er geen last van hebben. Stiekem krabben we onder tafel.

Donderdag 29-10

Ook vandaag weer intensief duiken. Bij Old Blue zien we drie kreeften, een "bijtje" en een fraaie naaktslak met een kanten rokje. Onder water horen we de regen op de oppervlakte kletteren, maar als we boven komen schijnt de zon al weer. Gelukkig heeft iemand de ramen van onze auto dicht gedraaid.

's Middags varen we met de boot naar Klein Bonaire. Ze zetten koers naar de ondiepe kant van het eiland met zandbodem. Dit doen ze voor de lesgroep. Wij hebben geen zin om daar te duiken omdat we verwachten dat het zicht er minder is. Bovendien willen we naar Forest en morgen ligt het misschien weer allemaal vol. We krijgen onze zin en leggen aan bij Forest. Volgens Jack ligt er hier vaak een verpleegsterhaai onder een overhang. Deze vinden we, maar de haai is niet thuis. Een grote, groene murene vlucht voor ons weg zoekt beschutting uit te hijgen van de vermoeienissen. De onderwaterklas passeert ons en veel duikers bewaren hun evenwicht door met handen en voeten te zwaaien.

Bij het terug spoelen van het fotorolletje gaat het mis. De camera doet niets en in mineur brengt Truus het toestel weer naar de fotograaf. Daar blijkt dat het rolletje gewoon terug gespoeld is. Truus opgelucht, want nu kan ze hem vanavond met de nachtduik gebruiken.

In het centrum splitsen we ons op. Truus en Gerda gaan winkelen, terwijl Jan en ik de auto met alle spullen in het oog houden. Daarna is het onze beurt. Jan koopt een boekje waarin vissen en koraal staan. Trots laat hij het aan Gerda zien, die vervolgens hetzelfde boekje uit haar tas haalt.

We zijn van plan om in kralendijk te blijven tot het donker is, maar dan realiseren we ons dat we de duiklampen niet bij ons hebben. Dus rijden we alsnog op en neer.

Op het huisrif van de Dive Inn komt de tarpon meteen naar ons toe. Waarschijnlijk wacht hij iedere avond op duikers om in hun licht te jagen. Eigenlijk zien we niets spectaculairs en daar geven we de tarpon de schuld van. Het grote, blikken beest zwemt steeds vlak langs ons heen en leidt ons af. Een paar plukken anemonen onder de steiger zijn door hun felle kleuren nog het mooist.

De oplaadbare lampen laten het allemaal afweten na 3 kwartier en met de backups zwemmen we terug. Alleen die van Jan brandt onverstoorbaar verder op batterijen.

Vrijdag 30-10

We naderen het eind van de vakantie en beginnen met herhalingsduiken. Aan Jeff Davis bewaren we goede herinneringen en we zijn benieuwd of we het zeepaardje terug vinden. We zien een grote, groene murene, een scorpion-fish en Truus vindt het zeepaardje terug. Hij zit niet op dezelfde plek en Truus kan er nu veel beter bij met het fototoestel.

's Middags varen we naar Sharon's Serenity, op de punt van Klein Bonaire. Een rustige duik met mooi koraal en Jan ziet weer een scorpion-fish. In het begin vonden we ze bijzonder, maar Truus maakt er nu geen foto meer van.

Eten halen we bij Kentucky Fried Chicken (KFC). De kip en salades eten we op een bankje aan de waterkant. In het ondiepe water zien we bij het licht van de lantaarns een baracuda een prooi verschalken.

Mijn 100ste duik wordt een bijzondere: een nachtduik bij de town-pier. Je hebt toestemming van de gemeente plus een gids nodig om hier te mogen duiken. Volgens de gids is het een van de meest gefotografeerde plekken onder water in de wereld. Het mooiste zijn hier de met anemonen begroeide palen van de pier. In het donker gaan de bloemen open en vormen een oranje tapijt. Ademloos en voorzichtig zwemmen we tussen de pilaren door en pas na ruim een ruim krijgen we er genoeg van. Volgens de gids moet er ergens een frog-fish liggen, maar niemand weet precies waar.

Op het marktplein treedt een band op en ze belemmeren door het volume een goed gesprek tussen mensen. Bijna iedere avond is er iets te doen. De festiviteiten houden verband met een voorlichtingscampagne aan scholieren. Bij de kramen krijgen ze informatie en folders, de muziek lokt ze naar het marktplein.

Zaterdag 31-10

De duik naar het wrak van de Hilma Hooker,, is goed bevallen zodat we die ook overdoen. Rustig dalen we naar beneden waar de tarpons al op ons wachten. Langzaam zweven we langs het wrak waar sponsen en geopende oesters kleur aan geven.

's Middags duiken we bij Pink Beach. Niet helemaal toevallig, want je kunt hier in de schaduw van de palmen genieten van de verkoelende zeewind. Het is weer een leuke klus met scorpion-fish, eel, baracuda.

Zondag 1-11

Al weer de laatste duikdag en voor de veiligheid beperken we het vandaag tot 2 duiken. We beginnen bij Old Blue waar ik meteen de kreeften weer opspoor. De vorige foto's waren erg donker, Truus heeft dit rolletje laten ontwikkelen, zodat ze een nieuwe kans krijgt. Ook van slakken met hun kanten rokjes maakt ze weer foto's.

De laatste duik maken we bij Margate en dit wordt weer een "gewone" duik. We beseffen dat we eigenlijk alles wel gezien hebben aan vissen en koraal. Alleen de frogfish ontbreekt op het lijstje, maar die zijn van de aardbodem verdwenen, want ook gidsen weten ze niet te vinden.

Het is jammer dat we niet aan de oostkust gedoken hebben, maar daar stond steeds te veel golfslag. Zelfs gidsen wilden er niet met ons heen gaan.

Maandag 2-11

De laatste dag kopen we souvenirs: T-shirts, omslagen, sigaren e.d. Slenterend door het dorp komen we langzaam de dag door. Alex en zijn vrienden hebben we 2 weken niet gezien, maar vandaag komen we ze tegen. Ook zij slenteren rond en doen inkopen.

's Middags nemen we afscheid van Kees, eigenaar van het appartement. Gerda vraagt de rekening en als Kees het bedrag noemt vraagt ze: "guldens of dollars"?. Kees denkt dat we het te veel vinden en vertelt meteen wat we allemaal gebruikt hebben. Alsof wij dat bijhouden, dat is per slot van rekening zijn baan. Omdat we gebruik mochten maken van twee appartementen geven we een redelijke fooi, Kees kan het goed gebruiken.

Eigenlijk heeft Kees er niet veel zin meer in en wil hij terug naar Nederland, maar dan moet hij wel de zaak verkopen. Nu de tijden slecht zijn wil dat niet lukken, zodat hij vast zit. Veel gasten en toch eenzaam.

Het verhuurbedrijf inspecteert minutieus de auto op krassen en deuken en keurt hem goed. Wel brengen we hem volgens hen te laat terug en moeten daarom een dag extra betalen. Volgens ons klopt dat niet, maar als ze een goede rekening geven claimen we het wel bij het reisbureau en daarvan krijgen we later het geld inderdaad terug. Dat gaat sneller dan bij Air Lanka.

Bij het inchecken slaat de weegschaal door naar een overgewicht van 26 kilo aan bagage. Op de heenreis hadden we veel handbagage, maar nu proberen we het zo. Tot onze verbazing doen ze er bij ons niet moeilijk over, want mensen voor ons moesten bijbetalen!

Op de terugreis maken we een tussenstop op Aruba. Rond etenstijd zoeken we in de vertrekhal naar een restaurant. Helaas, we moeten het doen met een snackbar die bijna uitverkocht is. Een paar broodjes worst en vette loempia's vormen de maaltijd.

Het laatste geld zetten we om in chocola en Truus koopt een nieuw horloge, zo licht en dun dat ze niet voelt dat ze er een om heeft. Zoiets zoekt ze al lang.

Schiphol

Op Schiphol wachten de Mexico-gangers op ons. Ze zijn een paar uur eerder geland en wachten vol ongeduld. Ze hebben in de eerste week mooie duiken gemaakt. De tweede week konden ze niet duiken door de orkaan Mitch die over Midden-Amerika trok en daar grote verwoestingen aanrichtte. Alles bij elkaar hebben ze toch een leuke vakantie gehad.

Met de bus rijden we naar Cothen waar we in de stromende regen uitstappen met sandalen en korte broek nog aan. Ivm de smalle straten moeten we lopen naar het huis van Jan en Gerda.. Het is even wennen.

[duikvakanties] [fietsvakanties] [naar begin huidige pagina]