Door Ben Giesen. e-mail: bgiesen@caiway.nl
december 1999
Proloog
Als de herfst over gaat in de winter vertrekken wij zaterdag 26 november naar de andere kant van de wereld. Vier maanden Down Under, zaterdag 1 april terug en maandag 3 april weer werken.
Al tijden dromen we van deze lange vakantie en maken concrete plannen tijdens onze fietstocht in de zomer van 1998 door Duitsland. We lezen een reisverslag van Scott Bischke over Nieuw-Zeeland en ik stel voor om een half jaar down under te gaan. Een half jaar is voor onze werkgevers w.s. een probleem en in de onderhandelingen gaan we de concessie doen om "maar" 4 maanden te gaan.
Op het werk reageren ze inderdaad terughoudend. Het is te lang, de continuïteit komt in het gedrang enz. Veel uitvluchten die makkelijk te weerleggen zijn. Hoe moet het dan als Truus zwanger is of je een ernstig ongeluk krijgt of overspannen wordt? Dan zijn er ook oplossingen. In ons geval wordt het allemaal gepland en we nemen maar twee maanden onbetaald verlof. We vragen nooit officieel toestemming, maar delen het een half jaar later gewoon mee. Iedereen is er dan aan gewend en we krijgen alleen maar enthousiaste reacties. Veel mensen dromen namelijk zelf ook van zo'n vakantie.
Als altijd bereiden we ons voor met boeken, reisverhalen, tijdschriften en dit keer ook internet. Vooral als je gericht iets zoekt vind je veel, b.v. op welke dagen vaart de veerboot van Melbourne naar Tasmanië?
Langzamerhand rijpt de route: 2 weken duiken en fietsen op Fiji, 7 weken Nieuw-Zeeland en 4 weken fietsen in Australië. Daarna komen Jan en Gerda naar ons toe en duiken we met hen op Kangaroo Island, dan met de trein van Adelaide naar Perth en vervolgens met een auto naar Darwin. In de goede tijd van het jaar komen we langs Ningaloo Reef aan de westkust en gaan daar duiken met walvishaaien.
In het voorjaar van 1999 boeken we bij Pacific Island Travel in Amsterdam: vluchten, duiken op Fiji, treinreis in Australië en huur van de auto. Doorslaggevend zijn de redelijke prijs voor de auto en de accommodatie op Fiji voor het duiken. Niet te duur en we zitten vlak bij het beroemde Rainbow Reef. De prettige ontvangst en uitleg doen de rest.
Daarna is het afgelopen met de service. De eerste nota na 6 weken wijkt sterk af van de offerte (die geen offerte blijkt te zijn maar een prijsindicatie). De auto is dubbel zo duur, er worden extra boekingskosten in rekening gebracht, de vlucht van Jan en Gerda is duurder en nog meer punten. In totaal is het 5.000,- duurder dan de offerte.
Als ik bel doen ze laconiek: ja, ze hebben zich vergist en kijken of het goedkoper kan. De volgende bevestiging laat weken op zich wachten en is nog steeds veel te duur. Op mijn telefoontjes en e-mail reageren ze traag en uiteindelijk annuleren we de hele reis. Gelukkig hebben we bij een ANVR reisbureau geboekt, zodat we zonder problemen het voorschot terug krijgen. Al begrijp ik niet dat ze zo makkelijk een boeking van meer dan 20.000,- laten schieten?
Ondertussen is het al eind juli en staan we op het punt om in een week rond het IJsselmeer te fietsen. Snel ga ik naar Wereld Contact en boek daar meteen en …. veel goedkoper. Op de vlucht van Jan en Gerda scheelt het bijna 2000,-. De accommodatie op Fiji en de binnenlandse vluchten kunnen ze niet regelen.
Via internet boek ik dat bij een reisburo in Amerika. Alleen …. betalen met een creditcard kan niet, het geld moet via de bank. Het duurt even voor ik met een fax hun banknummer krijg en stuur twee dagen later het geld. Met een e-mail bevestig ik dat het onderweg is en hoop dat het goed zit (wie weet worden we opgelicht en ze zijn geen ANVR of SGR).
Een week later mailen ze dat het geld er nog niet is en dreigen met boetes. Volgens de ING-bank is het geld overgeboekt en ze sturen een bevestiging, waarvan ik een kopie krijg. Die mail ik naar US Divers en ontvang een paar dagen later bericht dat het geld er is, maar te weinig. De bankkosten moesten bij ons in rekening gebracht worden en niet bij hen. De ING-bank regelt het soepel, betaalt de bankkosten en brengt ze niet bij ons in rekening. Uit Amerika komt het bericht dat het geld nu in orde is, maar we moeten nog papieren ondertekenen, laten signeren door een "public notary" en terug sturen. Een e-mail met de vraag wat een public notary is, levert weinig informatie op en ik ga met de papieren naar een postkantoor. Daar zetten ze er een mooie datumstempel op met handtekening en inderdaad de Amerikanen zijn tevreden.
Ook het boeken van de binnenlandse vluchten in Fiji is geen probleem, in een kwartiertje geregeld en betaald met de creditcard via het internet.
Met het verstrijken van de tijd worden de voorbereidingen concreter: lijsten met dingen die we moeten kopen, regelen en doen. Door onze lange afwezigheid regelen we alles goed: een nieuwe samenlevingsovereenkomst, testament, codicil, onbetaald verlof, voldoende financiën tijdens de reis, bespreken van duiken in Nieuw-Zeeland en Kangaroo Island (via internet) enz.
Vlak voor vertrek organiseren we een "High Tea" als afscheidsfeest. Truus vindt via de kapper een leuke locatie in Bosch en Duin. We beschikken daar over een grote huiskamer met uizicht op de tuin, een vergaderzaal en de keuken. Gert, de thuiskok van De Meernhof, regelt het menu met veel gerechten uit de Australische, Nieuw-Zeelandse en Engelse keuken. De man van Minke, een collega van Truus, luistert de sfeer op met zijn saxofoonspel. Na afloop heeft hij blaren op de lippen.
Bijna iedereen die we uitnodigen komt en we zijn het stralende middelpunt.
Duiken op Taveuni (Fiji)
Vertrek
Stipt om zeven uur staan pa en ma van Noort voor de deur om ons naar Schiphol te brengen; bagage in de auto, fietsen achterop en daar gaan we. Zonder de gebruikelijke files rijden we er naar toe en zijn daardoor ruim op tijd. Bij Ogden kopen we fietsdozen en ik gebruik een hele rol tape om de zaak te verstevigen. Voor het inchecken staan we lang in de rij, omdat een andere vlucht overboekt is. Als die problemen opgelost zijn verloopt het verder gesmeerd.
Na het afscheid van pa en ma lopen we door de douane naar de winkels waar we diarolletjes, batterijen, drank, tijdschriften, zonnebrandcrème, zakdoekjes e.d. kopen. Truus kijkt op haar gratis horloge van de Postbank, die ze die ochtend voor het eerst heeft omgedaan en ziet dat de wijzers los liggen. Dan maar een nieuwe Swatch en we zitten al boven het budget.
Bij de bagagecontrole halen ze de cameratas met mes en tool 3x door de scanner. De tool vinden ze, maar de man weet niet hoe het werkt en stopt hem terug. Opgelucht loop ik door.
Ook bij het uitstappen in Londen, waar ze meestal erg streng zijn, gaat de bagage door de scanner en kunnen we zonder problemen verder. Een ander stel dat samen met ons zit te wachten gaat ook naar Fiji en Nieuw-Zeeland. Zo origineel is onze reis dus niet.
De tijd doden we met rondlopen langs winkels en het is jammer dat we niets meer nodig hebben. Bij de "gate" vragen ze naar wapens en messen en Truus geeft de grootte van het mes met een kleine opening tussen wijsvinger en duim aan. Dat is ongeveer de breedte van het blad en we mogen doorlopen.
De vlucht naar L.A. is een lange zit, die ik doorbreng naast een paar bol-buikige kiwi's.
Aankomst op Fiji
Alle stoelen in het vliegtuig zijn bezet, zodat ik zittend moet slapen en dat lukt mij nooit. Een paar slechte films leiden me af en ik drink veel water tegen het uitdrogen. Uiteindelijk doe ik mijn ogen een paar uur dicht; het is minder verkwikkend dan slaap, maar het verdrijft de moeheid uit mijn ogen. Truus is wel een paar uur onder zeil voor we om 5.15 uur plaatselijke tijd op het hoofdeiland Viti Levu landen.
Met de bagage en fietsdozen op karretjes rijden we naar de vertrekhal voor binnenlandse vluchten. De dozen zijn eigenlijk te groot om mee te manoeuvreren en terwijl we ze recht zetten rolt de andere kar tegen een auto. Gelukkig is er geen schade.
De tickets liggen klaar bij Sunflower Airlines en de overbodige bagage geven we af bij een depot. Het achter laten van fietsen en kampeerspullen kost ruim 100 gulden voor een week. Bij een hotel is dat goedkoper, maar daar hebben we geen tijd/gelegenheid voor.
Voor de binnenlandse vlucht naar Taveuni vertrekt hebben we nog tijd om buiten in de aangename tropische warmte te zitten. Het is nog niet te warm en de zon gaat schuil achter een lichte sluierbewolking. Ontspannen nemen we de omgeving in ons op: bomen, vogeltjes, groene heuvels en verkeer. Een taxichauffeur komt naar ons toe voor een praatje. Oh, komen we volgende week terug van Taveuni, dan moeten we absoluut met zijn taxi naar Nadi. We vermoeien hem niet met het feit dat we fietsen bij ons hebben. Het vliegtuig vertrekt om 7.30 uur, maar heeft vertraging. De man achter de balie zegt dat we ons niet ongerust hoeven te maken, want er wordt aan gewerkt en het komt in orde. Om 9.00 uur zitten we nog buiten en horen hetzelfde verhaal aan. Nu zeggen ze erbij dat ze aan het inladen zijn en het niet lang meer duurt. Het wordt niet duidelijk wat er precies is en hoe lang het nog duurt. Dit heeft te maken met cultuurverschil. Wij willen exact weten wat er is en wat er gaat gebeuren; zij stellen ons gerust en benadrukken dat het allemaal wel goed komt. Het vliegtuig biedt ruimte aan 20 passagiers en ziet er goed onderhouden uit. Uiteindelijk stijgen we om 10.45 uur op.
De startbaan eindigt aan zee, zodat we over het water wegscheren. De dichte bewolking ontneemt ons het zicht op het eiland en boven het wolkendek zetten we koers naar Taveuni. Bij de landing dalen we in het dichte, grijze wolkendek en valt de regen met bakken op het vliegtuig. Laag vliegen we op de kust van het eiland af en landen op een stuk beton. De rest van de landingsbaan is een gravelpad. Op het eind keren we en rijden terug naar een klein laag gebouw. Vlug laden ze onze bagage in de regen op karren en wij hollen ondertussen naar het afdak.
Met we onze bagage zoeken we naar vervoer. Volgens US Divers haalt het Garden Island Resort ons op, maar als dat mis gaat moeten we een taxi nemen. Er wacht niemand op dus doen we dat, ons afvragend of ze wel op ons rekenen. Wie weet bestaat dat reisburo niet eens!
Men werkt volop om de natte gravelweg te verbeteren en zand dat door overstromingen op de weg terecht is gekomen te verwijderen. Gretig nemen we de omgeving in ons op: de weg slingert langs de kust, boven zee hangen wolken, de natuur is groen en nat, de begroeiing bestaat uit dicht tropisch bos en weinig grond is in cultuur gebracht. In de dorpen zwaait af en toe iemand naar ons, maar verder is het rustig op de weg. Is dit altijd zo of komt het doordat het zondag is?
In Waiyevo ligt het resort aan de kust. De taxichauffeur stopt bij de receptie en regelt met hen de betaling. Opgelucht konstateren we dat alles goed geregeld is door het reisburo. Binnen zit links de receptie, rechts een winkeltje, en rechtdoor lopen we naar een overdekte zitruimte en restaurant bij het zwembad. Het geheel ziet er verzorgd en gezellig uit. De kamers bevinden zich in een vleugel van twee verdiepingen die evenwijdig aan de kust loopt. Zo heeft iedereen uitzicht op zee. Onze kamer is op de tweede verdieping en ziet er prima uit.
Na een verfrissende douche lopen we naar beneden om te eten. De menukaart ziet er goed uit, maar voor alle zekerheid melden we dat het eten inbegrepen is bij onze boeking. We verwachten nu een standaard maaltijd, maar niets is minder waar: we mogen juist alles van de menukaart bestellen!
Het duikcentrum zit zich in een apart gebouw. 's Middags om vier uur schrijven we ons in en huren lood, vest en vinnen. Duiken levert momenteel problemen op, want afgelopen week is chief Matagali overleden. Uit respect voor hem mag er een half jaar in de wateren van zijn gebied niet gevist, gezwommen en gedoken worden. Dit betekent dat het beroemde Rainbow Reef, met de zachte koralen, gesloten is. Om te duiken moeten we nu meer dan een uur varen ipv tien minuten. We zijn al blij dat we nog kunnen duiken, want de afgelopen dagen is het helemaal niet doorgegaan.
Na een dutje schuiven we aan voor het avondeten. De gegrilde vis smaakt uitstekend en de bediening is vriendelijk en gastvrij. Met een brede glimlach zetten ze alles bij ons neer. Niemand holt of haast zich. Op ons heeft het rustgevende werking na de laatste jachtige weken en de verre reis. Waarom hebben wij altijd zo'n haast vraag ik me af? De huisband draagt bij aan de gezellige, ontspannen sfeer en ze spelen/zingen verrasend goed!
Na het eten hebben we al weer slaap en duiken onder de wol voor een lange nacht. Morgen duiken we onder water.
1e duikdag
Taveuni
Ondanks de verre reis en de jetlag zijn we 's ochtends behoorlijk uitgerust. Op een tafel staat een uitgebreid buffet klaar met allemaal lekkere dingen. Er ontbijten al meer mensen en dat zijn de andere duikers: Paul, een schotse van Petten duiker; Chris uit L.A.; Juli uit Japan en een oudere, schaars geklede Amerikaanse. Achter elkaar lopen we naar de duikshop en zoeken daar de spullen bij elkaar, waarna de bemanning het voor ons aan boord brengt. Het schip ligt 50 meter van de kant aan een boei en in een motorboot varen we er naar toe.
Door het duikverbod rond het eiland gaan we naar verder weg gelegen riffen. De boot zet koers naar het noordoosten en in de buurt van het vliegveld pikken we een visser op die daar bekend is.
Normaal wordt hier nooit gedoken en je ziet het aan de reacties van de vissen. Van schrik schieten ze weg als je bellen uitblaast. Het rif is mooi met veel harde en enkele zachte koralen. Naast veel vis zien we o.a. een white tip en grote clamps. Een van de anderen beweert later dat hij een hamerhaai heeft gezien.
Na de duik eten en drinken we wat en kijken naar de regenbuien die overal over het water trekken. Ivm mijn zeeziekte houd ik de horizon strak in de gaten. Vooral op zo'n eerste dag heb ik er vaak last van. Hoe langer de pauze duurt hoe meer het in mijn hoofd begint te draaien en ik ben blij dat ik de tweede keer het water in mag. Ook deze duik genieten we van het mooie rif. Het is dan wel niet het beroemde Rainbow Reef, maar wel geslaagd.
In de stromende regen varen we terug naar het duikcentrum. Daar wordt alles voor ons geregeld; alleen de pakken moeten we in een ton te stoppen en die spoelen ze later voor ons uit.
In het restaurant wacht het eten op ons en we maken ook meteen de keus voor vanavond. Daarna slaat de jetlag toe en ga ik 'n uurtje plat.
2e duikdag
Taveuni
Bij het duikcentrum is het druk en vandaag gaan we met zijn tienen. Ik weet niet of het komt doordat er meer bagage en flessen aan boord moeten of door het getreuzel van de bemanning, maar pas om 8.45 uur vertrekken we. Onderweg pikken we net als gisteren Hiram op, die zit nu voor de kust in een bootje te vissen (is dat wel buiten de visgronden van chief Matagali?).
De eerste duik valt tegen door het beschadigde koraal. Truus maakt dan ook bijna geen foto's. De tweede duik is beter, het koraal is er mooier en we zien een white tip.
Op de terugweg zwemmen eerst dolfijnen met ons mee en daarna zien we een kudde van 15 pilot whales. Helaas kunnen we niet dichtbij komen. Iedere keer als we naderen duiken ze onder. Ook voor de bemanning is dit een bijzondere ontmoeting gezien hun enthousiaste reacties.
Na het middageten lopen Truus en ik naar de waterglijbaan. Hierdoor komen we even weg van het resort en zien we ook iets van de omgeving. Met de plattegrond in de hand lopen we over een modderpad heuvel op het binnenland in. De vochtige, tropische warmte omhult ons als een gestikte deken en het zweet druipt van ons af. Na 10 minuten komen we bij een riviertje waar we langs de oever naar boven lopen/klimmen. Bovenaan heeft het water een gladde, glijbaan uitgesleten in de rotsen en kinderen laten zich met de stroom naar beneden glijden. Onderaan belanden ze in een zwempoel. Als ze ons in de gaten krijgen vliegen ze steeds gedurfder naar beneden en de grootste durfal duikt hoog vanaf de rotsen in de poel. Als hij lang onder blijft worden we ongerust, maar dan komt hij met een lachend gezicht boven.
Terug bij de weg kijken we naar vrouwen die de was doen in de rivier. Zittend op een rotsblok spoelen ze de kleding in het water, wringen het uit en halen het opnieuw door het water. Tussendoor groeten ze vriendelijk en wisselen ze hun mening over ons uit.
Een Italiaan die gisteren als niet-duiker mee is geweest op de boot komen we tegen bij de supermarkt naast het resort. Vandaag is hij naar de beroemde watervallen van "Blue Lagoon" geweest en heeft daar drie uur in de stromende regen gelopen, terwijl wij nauwelijks een druppel hebben gehad. De tocht er naar toe is twee uur met de auto. We vinden dat iets teveel van het goede na een dag duiken en schrappen deze trip uit ons programma, jammer!
3e duikdag
Taveuni
Vandaag weer dezelfde rituelen bij vetrek. Om kwart voor acht verlaat iedereen de eetruimte, haalt zijn spullen van de kamer en loopt naar het duikcentrum. Daar leg je de spullen klaar en de bemanning brengt die aan boord. Ondertussen knoop je een gesprek aan met mededuikers en wacht op het moment dat je aan boord gebracht wordt. Daar installeert iedereen zich en ik zit steeds achteraan zodat ik het minst last heb van schommelingen. Door de overkapping blijf ik ook uit de zon.
Aan boord gaan de gesprekken verder: wordt het duiken de aankomende dagen toch vrijgegeven op het Rainbow Reef, waar duiken we vandaag, waar komt iedereen vandaan, waar ga je na Fiji naar toe enz. Lubben, een Canadese duikster, heeft een grote wond aan haar been. Alles is keurig gehecht en ziet er vers uit. Twee uur voor vertrek van huis is ze gebeten door hun eigen hond. Door het inpakken was die nerveus geworden. Als een gek zijn ze naar de EHBO gereden, de wond laten hechten en vertrokken. Tegen infecties heeft ze de nodige medicijnen meegekregen. Om de wond te beschermen spuit ze er voor iedere duik een plastic laagje op.
Volgens Paul, de Schot uit St. Kilda, duiken we niet bij de eilandjes in het noorden, want daar is alle koraal dood. Prompt koerst de boot naar die eilandjes en na twee uur varen zijn we er. De crew kent de plek niet en zoekt een mooie duikstek door de boot stil te leggen en te snorkelen. Na een paar pogingen zijn ze tevreden en noemen de plek Coral Garden. Het is een leuke duik, al zien we geen bijzondere dingen.
In de pauze voeren twee oudere vrouwen, een Amerikaanse en een Canadese met een frans accent, het hoogste woord. Beiden zijn ruim in de zestig (al vertellen ze dat niet), hebben zeker voor hun leeftijd een slank, getraind lichaam en kleden zich in bikini's die niet veel verhullen. Voor en na het duiken besteden ze veel aandacht aan het uiterlijk (zalfjes, crème, lippenstift, haarlak), hebben iedere dag andere kleding aan en geld speelt bij de aanschaf van hun uitrusting geen rol. In de gesprekken richten ze zich vooral tot de mannen die alleen zijn. Ik vind het goed van ze dat ze er alleen op uittrekken, maar ze maken ook een eenzame indruk.
De tweede duik maken we in een geul met veel stroming. Het zicht is matig en het koraal is door het slib afgestorven. Dit wordt enigszins goedgemaakt door wat mooi, helder wit zachtkoraal en een aantal naaktslakken.
Na het eten lopen we langs de kust naar de datumgrens. Op de 180ste lengtegraad staat een bord met de uitleg waar het vandaag is en waar morgen. In de praktijk wordt de datumgrens niet gebruikt en is het op het hele eiland dezelfde dag. Anders is het ook erg verwarrend, want dan kun je vandaag trouwen en gisteren overlijden!
Bij het bord kijken we over de zeestraat van Somosomo naar het eiland Vanua Levu aan de overkant. Regenbuien uit de laaghangende bewolking beperken ons zicht, maar zelf lopen we in de zon.
In het dorpje Wairiki staat naast een supermarkt en bioscoop, een mooie oude katholieke missie. Onze kaart is niet erg duidelijk en hierdoor nemen we een afslag te vroeg. De weg loopt dood tussen houten huizen. Als we de weg vragen lopen kinderen met ons mee over een bospad langs een sloot en zo komen we beneden bij de missie. Het kerkje is met bescheiden middelen aangekleed en doet daardoor primitief aan, maar heeft wel de sfeer van een kerk. Stoelen of banken zijn er niet, maar wel een bus voor een donatie. Naast de kerk staat een school en op het grasveld spelen jongens rugby. Hieraan zie je dat het een engelse kolonie is geweest.
De supermarkt ligt vol en alles is op elkaar gestapeld. Naast drinken koop ik een pet met klep om me te beschermen tegen de zon. Buiten komen twee "wereldfietsers" langs en ik krijg er ook zin in.
Terug in het resort horen we dat ze morgen vergaderen over de openstelling van het Rainbow Reef. Veel toeristen blijven weg en dat scheelt het eiland veel inkomsten. Deze info geven wij door aan anderen en even later horen we via via dat het zeker is dat morgen besloten wordt dat het rif open gaat. In dit nu nieuwe info of communicatie ruis? We zien wel.
4e duikdag
Taveuni
's Ochtends vraagt iedereen de crew of zij al iets weten over het rif. Nee, zij weten het ook niet, maar hopen dat het open gaat. Dat is beter voor het toerisme en we vetrekken dan later. Nu begrijp ik het geteut 's ochtends beter. Nu varen we elke dag 1 á 2 uur, terwijl het normaal 10 minuten is. Hierdoor beginnen ze 's morgens veel eerder en zitten ze niet in hun vaste ritme!
Na verschillende riffen verkend te hebben vinden ze een goede lokatie; een stroomduik langs een wand. Deze is inderdaad kleurrijk, een white tip komt voor de zoveelste keer deze dagen langs en we zien hier voor het eerst een murene.
De tweede duik is op een koraaleiland. Ook hier mooi koraal en we zien een schildpad die niet veel van ons moet weten. We krijgen het idee dat de bemanning steeds beter weet waar ze ons moeten laten duiken, want de kwaliteit van de plekken neemt toe.
Bij terugkomst horen we dat het rif morgen open gaat. Goed nieuws, want dan gaan we naar de beroemde plekken en hoeven minder ver te varen.
's Middags blijft Truus bij het zwembad en loop ik tegen de heuvel op naar het dorp. In Waiyevo wonen niet veel mensen, maar door de centrale ligging bevinden zich hier algemene voorzieningen voor het hele eiland zoals politiebureau, hospitaal, postkantoor, bank en het kantoor van de veerboot. De weg in het dorp loopt rond, zodat ik op mijn wandeling alle gebouwen passeer. Vanaf de top heb ik een mooi uitzicht over de zee en de heuveltoppen in het binnenland.
De plaatselijke houtbewerker maakt 's avonds in de hal traditionele maskers. Veel ervan zijn versierd met hagedissen, schildpadden en vissen. Wij kopen een simpele die spaarzaam bewerkt is en daardoor authentiek lijkt. Versturen van het eiland naar Nederland is erg duur, zodat we hem mee nemen naar het hoofdeiland.
5e duikdag
Taveuni
De eerste dag op het Rainbow Reef duiken we met hetzelfde stel van de hele week: de Canadezen Lubben, Danielle de Frans-Canadese, de oudere Amerikaanse, Paul de Schot, Chris uit LA, en een engels stel.
De Great White Wall is beroemd om de met helder witte zachte koralen bedekte drop-off. Iedereen hoopt dat we daar naar toe gaan. De crew kijkt naar de omstandigheden en zegt dat het kan. Voor het eerst deze week krijgen we een briefing over duikroute, diepte, stroming, soorten vis en koraal. Boven het rif dalen we af en duiken door een tunnel van 10 m naar 28 m diepte naar de Great White Wall. Langs de wand staat een sterke stroming en daardoor wordt veel voedsel voor de zachte koralen aangevoerd. Het is adembenemend; zover en diep als je kunt kijken is de wand bedekt met de fel witte koralen. We zweven met de stroom mee en Truus maakt snel foto's, want voor we het weten moeten we al weer via een andere tunnel naar boven. Zo zwemmen we beschut terug, want anders kom je niet tegen de stroom in. Op het rif hebben we nog even tijd om rond te zwemmen voor we weer naar boven gaan. Dit is inderdaad een klasse duikplek!
Op de andere dagen eten we een snack aan boord, maar nu vaart de boot naar de kust van Vanua Levu en legt aan bij een zandstrand. Hier krijgen we tijd om te rusten, in de zon te liggen, langs het strand te wandelen of te zwemmen.
Na een uurtje vertrekken we voor de volgende duik op het Blue Eel Reef. Dit rif dankt zijn naam aan een aal die fel blauw en geel gekleurd is. Net als murenen zit hij in een holte in het koraal of zand. Op deze plek is het koraal niet bijzonder en het zicht matig. Als we na een kwartier nog steeds niets bijzonders gezien hebben denk ik er het mijne van, maar dan wijst een instructeur een blue-yellow ribbon eel aan. Zijn felgekleurde, gele kop steekt uit het hol en met zijn allen dringen we om hem heen. Danielle is niet bescheiden en duwt iedereen weg om een foto te maken en dat komt haar op een reprimande van de instructeur te staan. Niet dat ze daar gevoelig voor is.
Even later zien we een tweede, zodat we helemaal tevreden zijn.
Terug op mijn kamer merk ik dat de portemonnee anders in mijn broek zit en mis F$50,-. De andere 100,- zit er nog in. Omdat we hier geen geld uitgeven weet ik dat precies. Het eten hebben we al betaald en voor de drankjes tekenen we steeds een bon.
Ik ging er vanuit dat het ik hier gerust mijn portemonnee op de kamer kon laten, want vreemden komen er niet in het complex. Op zich ben ik ook niet kwaad, het geld is ook wel erg verleidelijk gezien hun salaris, maar daarom vind ik nog niet dat ik het er maar bij moet laten. Anders had ik op het eind van de week dit bedrag in het Christmas Fund voor het personeel gestort (fooien zijn niet gebruikelijk) en ze stelen dus niet van mij maar van elkaar! De diefstal meld ik bij de receptie. Ze zoeken het uit, zullen de manager op de hoogte brengen en ik hoor er nog over terug.
De middag excursie naar de birdtrail in het binnenland gaat niet door wegens te weinig belangstelling (we zijn de enigen). Er zijn watervallen in de buurt waar we dan wel naar toe willen. Vanuit de auto kijken we naar de mensen en het landschap. Ineens heb ik het gevoel dat er iets fout gaat, we rijden de verkeerde kant op! Volgens de chauffeur gaan we goed, maar dan begrijp ik dat we naar de watervallen bij Bouma gaan. Dat is twee uur rijden en daarom hadden we besloten om het niet te doen. Wat nu? We besluiten mee te gaan in de Fijian lifestyle: flexibel en het gewoon over je heen laten komen. Zo zien we in ieder geval een stuk van het eiland!
Onderweg genieten we van de aanblik van natuur, dorpen, zwaaiende mensen, veel kinderen en huisdieren. Langs de weg staan ovens die ze gebruiken om de copra (kokosnootmeel) te drogen. De copra is, na het toerisme, de belangrijkste inkomstenbron.
In Bouma lopen we vanaf het bezoekerscentrum over een door kamerplanten afgezet pad naar boven; de kleurrijke kroton overheerst. In de rivier zijn in totaal drie watervallen over een lengt van ca. 7 km.
Bij de eerste valt het water met een boog 24m naar beneden. Hij is beroemd, want hier maakten ze de opnamen voor de film Blue Lagoon. Door de vele regen staat er een sterke stroming, maar via een brug kunnen we naar de overkant van de rivier. Daar volgen we het pad verder naar boven, waarbij het zweet ons van het lijf gutst. Onderweg passeren we uitzichtpunten over de omgeving, de rivier en de kust. Na tien minuten komen we bij de tweede waterval; kleiner maar mooi door het snelstromende water. Bij het bezoekerscentrum hebben ze ons afgeraden om hier de rivier over te steken, maar we doen het toch. Met houvast aan de kabel die naar de overkant is gespannen, springen we van steen naar steen. Droog komen we aan de overkant om de klim van een half uur naar de volgende waterval te maken. Deze bereiken we niet, want we moeten nogmaals de rivier over steken en hier is geen touw aanwezig. Dat wordt te gevaarlijk en we keren terug.
Bij het bezoekerscentrum drinken we thee op de oever van de rivier en genieten van de rust en stilte, terwijl het zweet van de wandeling nog van ons afgutst. Volgens de beheerster hebben we gezien de tijd de tocht snel gelopen. Er zijn mensen die er het dubbele over doen. De chauffeur vindt het niet erg dat hij nog even moet wachten, want haast komt hier in de woordenschat niet voor.
Om 19.00 uur zijn we terug bij het resort, waar we een welverdiend pilsje drinken, douchen en gaan eten.
6e duikdag
Taveuni
Dit is onze laatste duikdag; zo'n week gaat snel! De eerste duikplek heet The Zoo. Een leuke duik langs mooi koraal, al is het zicht minder door het voedselrijke water dat langs stroomt. De pauze brengen we door op het strand en dan gaan we naar Little White Wall. Het witte, zachte koraal bevindt zich onder een overstekende rots. Tijdens deze duik zien we veel vis, een hele grote murene, spaanse danseres, barracuda's, napoleon, koraal dat verkleurt als je het aanraakt en white tip. Al met al een mooie duik om de week mee af te sluiten en tevreden kijken we er op terug.
De excursie in de middag gaat niet door ivm te weinig deelnemers (wij zijn weer de enigen). Daarom lopen we naar The Holy Cross, een groot kruis op de heuvel. Het is een wandeling van een uur en dat is in de tropische warmte ver genoeg.
Voor alle zekerheid vragen we in het dorp bij het plaatselijke "café" naar de goede afslag. Hier komen de mannen bij elkaar. In het midden op de grond zitten twee mannen die een soort damstenen over een bord gooien. Als ze de stenen van de ander raken worden die weggenomen, al lijkt die regel niet altijd op te gaan. Op het eind hebben ze allebei nog een steen en dan is het afgelopen. Waarom die ene gewonnen heeft is mij niet duidelijk!
In een hoek staat een plastic teil met kava waarvan iedereen regelmatig een slok neemt. Op Taveuni drinkt de bevolking nl geen alcohol. Van kava word je niet dronken, maar wel rustig en ontspannen. Een onschuldige softdrug dus. Wij proeven, maar het smaakt nergens naar. Door de gemalen wortel zit er een sterke grondsmaak aan.
Heuvel op lopend komen we langs een vers, met doeken afgedekt graf. Deze begrafenis heeft de afgelopen dagen plaats gevonden. Verderop komen we nog meer graven tegen. Mensen worden hier waarschijnlijk vlak bij hun huis begraven. Van de heuvel komt een man op een brommer naar beneden. Als de weg een stuk naar boven loopt stapt hij af en duwt. Zijn benzine is op, maar al vlug kan hij weer opstappen.
Langs het pad staan om de paar honderd meter houten kruizen en sokkels van beton. Deze laatsten zijn nieuw, maar hun doel is onduidelijk. Boven zit een groep mannen naast de weg. Het lijkt erop dat ze in gebed verzonken zijn, zodat we even wachten. De betonnen sokkel is net klaar en nu sluiten ze waarschijnlijk de werkdag (week) af. Als ze klaar zijn met het gebed zwaaien ze dat we dichterbij kunnen komen en met een vriendelijke groet passeren we elkaar.
Het 25m hoge, witte betonnen kruis staat op de heuveltop en daar hebben we uitzicht over de omringende eilanden. Na een kwartiertje genieten lopen we over een smal pad aan de andere kant naar beneden. Zo verwachten we een stuk van het pad waarover we naar boven zijn gelopen af te snijden en zowaar het klopt.
Onderweg komen we Mark, een schooljongen, tegen. Hij geeft ons een rondleiding over het terrein van de missie en wil samen met al zijn vrienden op de foto. Truus maakt mooie opnamen van kinderen met grote bruine ogen die je verbaast en nieuwsgierig aankijken.
Bij het avondeten krijgen we een afscheidsserenade van de huisband. Met z'n allen staan ze rond ons tafeltje en zingen speciaal voor ons. We hebben hun muziek deze week gewaardeerd en vinden vooral hun samenzang fraai. Dit valt des te meer op omdat ze iedere avond in een andere samenstelling spelen. Na ieder liedje overleggen ze met elkaar welke de volgende wordt. Niks kant en klaar repertoire.
Bij de receptie halen we de kluis leeg en ik informeer naar het verdwenen geld. Nee, daar is nog niets van bekend, maar …. ze vragen het na. Waarschijnlijk willen ze het niet uitzoeken, want dan moeten ze er misschien konsekwenties aan verbinden en per slot van rekening is iedereen hier familie van elkaar of bevriend.
Mijn handen, nek en ellebogen raken geïrriteerd door de zon. Hier heb ik de laatste jaren steeds meer last van en daarom blijf ik de hele dag angstvallig in de schaduw. Desondanks zwellen mijn handen op en komen er blaasjes die verschrikkelijk jeuken. Op het eind van de week doe ik daarom de airco aan en bedek mijn handen met koude kompressen om de zwelling te verminderen. Truus ligt ondertussen in de zon bij het zwembad. Ik baal van die allergie en maak me zorgen over het fietsen in de zon. Als dat maar goed gaat!
We staan op de normale tijd op, zodat we van iedereen afscheid kunnen nemen en natuurlijk informeer ik nog even naar het verdwenen geld (dat kan ik niet laten ook al verwacht ik er niets van). Ze beloven weer het uit te zoeken en vlak voor vertrek zeggen ze dat ze er niets aan kunnen doen en adviseren om aangifte te doen bij de politie. Niet zo'n goed moment natuurlijk, want de taxi staat al te wachten. Toen maar gezegd dat het ook niet mijn geld was, maar Christmas Fund geld …… en daarom hun geld.
Onderweg naar het vliegveld zien we dat het afgelopen nacht flink geregend heeft. Op veel plaatsen is de weg overstroomd en er ligt een laag modder op. Rond het eiland ligt een bruine rand in het water.
Het vliegtuig komt Fijian-time dwz niet op tijd en daarna vliegen we over een dicht wolkendek naar Viti Levu, het hoofdeiland waar we om halftwaalf landen voor het volgende deel van de vakantie.