Door Ben Giesen. e-mail: bgiesen@caiway.nl
Ierland 25 juni t/m 19 juli 1993
[fietsvakanties] [duikvakanties]
Een vakantie is half voorbij voor je begint. Alle voorbereidingen en voorpret
zijn al een soort vakantie. Bij ons begint aan het eind van een vakantie de
volgende. Tenminste bij mijn vriendin. Die wil al vast ons volgend doel
bepalen. Zelf heb ik daar nog niet over nagedacht. Eerst houd ik dit gesprek
enige tijd met nietszeggende opmerkingen af, maar uiteindelijk moet ik er altijd
weer aan geloven. Een definitieve beslissing weet ik vaak uit te stellen door
te zeggen dat ik er over na moet denken. Maar thuisgekomen komt de vraag na elk
verhaal over de vakantie weer terug. Het volgend doel is zo vlug bekend. Eerst
voorlopig, maar dat wordt al snel steeds definitiever.
Na iedere vakantie moeten we het een en ander repareren of vernieuwen. Nu zijn we toe aan nieuwe fietsen. Na de degelijke hollandse fiets met terugtraprem, de drie-versnelling en de vijf-versnelling durven we de stap naar een echte derailleur te maken. Eerst de nodige informatie verzamelen (hyperglide, spaken met verdikte koppen, gebuste velgen, cantileverremmen, soorten staal). Daarna fietsen bekijken, je zelf eens af en toe eens achter de oren krabben van de prijzen. Onderhandelen over de prijs, extra's, verfraaiingen en de inruil van de oude fietsen levert een tastbaar resultaat op.
De aanschaf van nieuwe fietstassen is al een paar jaar uitgesteld, die meteen ook maar. De Korniche van Karrimor.
De tent, die zich de laatste vakantie niet helemaal betrouwbaar heeft getoond, moet met wat impregneer nog wel een jaar mee kunnen. Na 14 jaar trouwe dienst zet je hem niet zomaar aan de kant!
Bij het lengen van de dagen begint ook de drang om de reis konkreet vorm te geven toe. Het doel in 1993 is Ierland, dus vliegen. De reis met de boot neemt veel tijd in beslag en, het belangrijkste, als het waait word ik zeeziek. Na het nodige overleg op ons werk kunnen we boeken. Ruim drie weken! Een rondje Ierland moet kunnen. Kaarten en een reisgids worden aangeschaft. Vrienden nodigen ons uit voor een avondje dia's kijken van Ierland. De voorpret neemt toe. Wat zijn er trouwens veel mensen met een huifkar door Cork en Kerry getrokken. Niets voor mij zo'n groot paard.
Bij het boeken van het vliegtuig horen we dat de fiets binnen de 20 kg. bagagevrijdom zit. Dat wordt passen en meten ivm onze kampeeruitrusting. Veel zaken die we anders vooraf kopen bv een reserve maaltijd, moeten wachten tot in Ierland.
Truus pakt alles vakkundig in, ik moet alleen tijdig het gereedschap en reserve materiaal aanleveren. Hoeveelheid en gewicht moet ik, na enkele vermanende opmerkingen, verminderen.
De fietsen en grote spullen geven we af. De rest (zware dingen) nemen we als handbagage mee het vliegtuig in. Hopelijk doen ze niet te moeilijk, want het is wat veel.
Aangekomen op Schiphol blijken de regels net veranderd. Voor de fiets moet een aparte toeslag worden betaald. Onze protesten halen niets uit en wij zijn niet de enigen. Volgens Aer Lingus zijn onze kaartjes betaald ná de verandering van de regels. We besluiten de toeslag te betalen (ƒ55.- per enkele reis per fiets, totaal ƒ220,-). Dat wordt protesteren.
Een brief naar de Fietsvakantiewinkel levert binnen een week een cheque van
ƒ220,- op. Vlotte en goede service!
Route en afstanden na vertrek van het vliegveld van Dublin:
Dag Naar Dagafstand Totaalafstand
1 Shankill 34 34
2 Arklow 85 119
3 Portaloise 119 238
4 Cahir 115
353
5 Shanagary 88 441
6 Bandon 92 533
7 Glengariff 90 623
8 Waterville 94 717
9 Fossa 75 792
10 Killarney vv 36 828
11 Tralee 122 950
12 Lehinch + Moher 123 1073
13 Galway 84 1157
14 Leenaun 72 1229
15 Crossmolina 80 1309
16 Bundoran 112 1421
17 Lisnaskea 88 1509
18 Marble Arch vv 71 1580
19 Cookstown 83 1663
20 Shercock 91 1754
21 Bettystown 87 1841
22 River Boyne vv 103 1944
23 Dublin 51 1995
25 Vliegveld 7 2002
Vertrek
De trein blijft fiets onvriendelijk. Je hebt geen tijd om de goede instapplek te vinden of die zit op slot. Kortom we stappen gewoon in als hij dreigt te vertrekken. Zoals altijd vertelt de conducteur dan dat we eigenlijk op de goede plek in moeten stappen nl. bij de deur met het fietssymbool. Als we vragen waar dat dan zo vlug zat, krijgen we steevast het antwoord: "Altijd op een vaste plek". Wij antwoorden dan met: "Voor, achter of in het midden". Nou NS neem van mij aan dat het niet werkt. Je staat daar op het perron, een meter van de trein die langs komt en je zoekt haastig naar het betreffende symbool. Als je geluk hebt zie je hem en kun je er ook bij komen. Als hij aan de andere kant zit en de conducteur maakt aanstalten om te vertrekken, dan stap ik gewoon in!
Op Schiphol verwijderen we de trappers, zetten het stuur dwars en laten de banden half leeg lopen. Inpakken in de hoezen van de Fietsvakantiewinkel en klaar. Andere fietsers hebben geïnformeerd bij Aer Lingus en gehoord dat alleen inpakken in de hoes voldoende is. Banden hoeven niet leeg, want we vliegen niet zo hoog. Trappers en stuur kunnen gewoon blijven. Wij willen geen risico lopen.
Bij de bagagekontrole kijken ze in de plastic tas met de trappers, het ziet er op het beeldscherm verdacht uit.
Voor we instappen zien we hoe ze onze fietsen gestapeld naar het vliegtuig vervoeren. (Geen) leuk gezicht.
De reis gaat vlot en door het tijdsverschil ben je er, op de klok, al in één kwartier. In de aankomsthal is een speciale plek, de pitstop, waar je de fietsen in elkaar kunt zetten. Op Schiphol, in fietsland nummer 1, ontbreekt zoiets.
Vanaf het vliegveld rijden we in de spits door Dublin naar het zuiden. Iedere stad is vies door zijn uitlaatgassen en Dublin is geen uitzondering. Als we de Coast-road nemen wordt het gelukkig minder druk. Het links rijden went vlug.
De weergoden laten ons merken dat we in Ierland zijn, zachtjes begint het te regenen. We hebben ons voorgenomen om bij slecht weer een bed & breakfast te nemen. Helaas vergeten we dat en rijden stug door naar de camping in Shankill. De tent in de regen opgezet en dan blijkt hoe alternatief er is ingepakt. Het plastic in de ene tas, de tent in de andere en de haringen onder de slaapzak. Puinhoop!
Het gemis van een B.& B. willen we goed maken met uit eten gaan. Helaas geen restaurant in de buurt, wel een Take-away. "Chicken and chips" gekocht en bij de tent opgegeten. In de pub bier gedronken. Twee maal een pint bier is £4,06
De camping is redelijk en kost £5,- + £0,50 p.douche
De Wicklow Mountains
Eerst uitslapen van alle vermoeienissen van voorbereidingen en reizen. Alles opnieuw ingepakt in de fietstassen en om 11.30 uur op weg.
De eerste dagen moeten we altijd wennen aan een kaart en land. Ook nu weer en zo nemen we toch de weg naar Glencree. Zitten we meteen midden in de Wicklow Mountains. De eerste klimmen zijn pittig. Bij vertrek ziet het weer er redelijk uit, maar al snel fietsen we in de wolken. Het past bij het landschap. Van Glencree naar Sally Gap en dan gelukkig naar beneden. De gemiddelde snelheid bovenop Sally Gap is 12 km!
Het mooie stadje Glendalough is wel erg klein. Voor we het beseffen zijn we er al weer uit. In Laragh nemen we tea, sandwiches and warm buttered scones. Heerlijk!
De kleine winkeltjes zijn zeven dagen per week open van 9.00 tot 21.00 uur. Er is zelfs geen middag sluiting. Ideaal voor fietsers! Het is jammer dat niet alle winkeltjes en supermarkten bier verkopen. Hiervoor hebben ze een off-license nodig. Als je het vraagt weet iedereen waar je het wel kunt kopen.
De camping van Arklow is een caravanpark aan zee. Prijs is £7,- incl. douches. De prijs is onderhandelbaar maar Truus zegt meteen ja.
De Nederlanders die met hetzelfde vliegtuig kwamen en in Shankill kampeerden, komen we weer tegen. Aan de kust is het goed weer geweest.
Naar Portaloise
Om acht uur worden we wakker van de warmte. De zon schijnt vanuit een stralend blauwe lucht fel op ons neer. Wel een verschil met gisteren in de Wicklow Mountains.
Bij vertrek uit Arklow let ik niet goed op, dus verkeerd. Gelukkig schijnt de zon, zodat we het vlug door hebben. We nemen de kortste weg, binnendoor, naar Woodenbridge. Een Ier wijst ons de weg, maar doordat hij eerst links en rechts verwisselt hebben we er niet veel vertrouwen in. Lekker eigenwijs nemen we bij een tweesprong de linker ipv de rechter afslag. Hierdoor genieten we van een schitterend uitzicht als we het hoogste punt uit de omgeving passeren. Het schiet niet op en de dag is nog lang en ver.
In het noorden liggen de Wicklow Mountains. Ze zien er nu veel vriendelijker uit.
Van de fiets van Truus gaat de kettingrand kapot. Het is een slechte konstruktie van het stukje plastic. Haar rechterbeen wordt vies, we moeten er in de volgende grote plaats maar een nieuwe op zetten.
De dag is warm en we raken door onze watervoorraad heen. Gelukkig staan er volop pompen langs de weg, je kunt je opfrissen en de watervoorraad aanvullen.
In Stradbally drinken we in de pub thee en horen op de radio een wedstrijd-verslag (voetbal?). In Portaloise blijken de lokale favorieten gewonnen te hebben. Iedereen is blij, de straten en pubs zijn vol.
We kopen net op tijd bij een supermarkt een grote gegrilde kip. Vlug naar de camping want hij is nog warm!
De camping is heel knus. £4.-
+ £0,50 p. douche.
Rock of Cashel
Ook vandaag prima weer. Niet zo stralend als gisteren, maar dat hoeft ook niet.
Het kaart lezen beginnen we weer aardig onder de knie te krijgen. We zitten meteen goed en ook op de kleine "witte" weggetjes rijden we niet fout.
De wegwijzers op de kleine wegen zijn vaak verroest en wijzen alle kanten op. Met behulp van de kaart komen we er wel uit. De afstanden worden op de kleine wegen meestal in mijlen aangegeven. Als er kilometers bedoelt worden staat het er bij.
In een weiland genieten we van ons bakje koffie. De koeien die gebracht worden zijn onder de indruk van onze fietsen en durven er niet langs. De boerin vindt het geen probleem, bang als ze is om onze rust te verstoren. De Ierse gastvrijheid is groot: "Just call at the house when you need sugar, milk ..." Het landschap is heuvelachtig met veel "nat" weiland.
In Thurles aan de rivier gegeten (lekkere eigen gemaakte sandwiches).
De Rock of Cashell zien we al van verre. Indrukwekkend op afstand.
De camping is verder dan we denken, maar hij ligt aan de goede weg. Een kaart waar je op kunt vertrouwen! De camping is prima. Zo een willen we zelf ook. Goede voorzieningen, leuk terrein, op de oprijlaan staan allerlei soorten bomen met hun naam erbij. Het is The Apple. De prijs is £6,- incl. douche.
Morgen rijden we niet zover, we hebben vakantie.
De Knockmealdown Mountains en het caravanpark
Vandaag willen we niet te ver. Ongeveer 60 à 70 km. Het worden er 88, een makkie. Onze route loopt dwars door de Knockmealdown Mountains. Dat betekent 400 meter klimmen. Het kleine weggetje dat we kiezen loopt recht op de hoogte lijnen, we vrezen het ergste. Het valt achteraf mee. Het weggetje is inderdaad steil, maar we kunnen blijven fietsen. Voor de rest hebben we niet eens onze kleinste versnelling nodig.
De helling is begroeid met rododendrons. Ook nu ze bijna uitgebloeid zijn is het een mooi gezicht. Een maand geleden moet het prachtig zijn geweest. De afdaling is heerlijk, rustig langs een "gorge" naar beneden. We hoeven amper te remmen.
Lunchend in de berm stopt er een auto. De man vraagt of we nog iets nodig hebben, nog iets warm willen maken of zo. Toch wel gastvrij die Ieren.
In Castlemartyr de boodschappen gedaan. Er is geen grote supermarkt, maar wel een slager met kruidenierswaren, en een groenteboer met kruidenierswaren, en een postagentschap met kranten en kruidenierswaren, en een kruidenier met kruidenierswaren en de rest ook. Bier is duur. Een blikje van 0,5 liter kost £1,15.
In Garryvoe is alleen een caravanpark. Als ik het vraag kunnen we er niet terecht, maar bij het volgende park kan het volgens hun wel. Toen is Truus het maar gaan vragen. Als ze haar "paniekerige en uitgeputte gezicht" opzet lukt het meestal wel. Hier proberen ze ook eerst tegen te werken. Een oude man in de bar verstopt zich, maar dat mislukt als Truus omloopt. Uiteindelijk geven ze toestemming. £5.- + £0,50 p. douche. Een slechte douche die je van binnen niet op slot kunt doen, maar van buiten wel!
Het uitzicht op zee wordt bedorven door het heiige weer. Het is warm en broeierig.
Later op de avond slaat het weer om. Er steekt een stevige wind op en het wordt koud. Na de giechelende meiden van Portaloise treffen we nu de kwajongens(meisjes?) van het caravanpark. In het donker schat ik hun leeftijd 10-12 jaar. Door hun ouders verplicht tot een verblijf op een eenzaam en verlaten caravanpark slaat de verveling toe ... en dan ontdekken ze een tent! Die hoort daar niet, dat zijn indringers. Met zijn allen er naar toe, er om heen lopen, een steen op de tent gooien en dan hard weghollen. Als er geen reaktie komt komen ze terug... en jawel een boze meneer. Dat is pas echt lol.
Voor alle zekerheid haal ik de bidons en pompen van de fiets. Even later
zijn ze er weer. Als ik op het park navraag doe waar ze thuis horen vluchten ze
haastig weg. Even later begint het te regenen en kunnen we rustig slapen. Is de
regen toch ergens goed voor.
De camping van Bill
Om acht uur regent het nog. We geven ons zelf een half uur en jawel precies op tijd is het droog. Eerst is er veel bewolking, maar het klaart op. Het is frisser dan de afgelopen dagen. Hierdoor plakt het wegdek niet meer aan de banden. Met de warmte smolt de vloeibare teer en voorzag onze banden gratis van een nieuwe slijtlaag. Op weg naar Cork komen we na 20 km een camping tegen. Blij dat we naar het caravanpark gegaan zijn. We rijden een stukje langs de N25. Het rijdt snel, maar niet prettig. Dat doen we niet te vaak. In Cork drinken we in een park koffie met lekkers. Truus kijkt bij het T.O. naar een gids voor B.& B., maar zo'n boekwerk wordt te zwaar. Bovendien is er overal in Ierland een te vinden.
We rijden even langs Blarney Castle. Truus wil voortaan ook wat zinnigs zeggen. Het enige wat ze daarvoor hoeft te doen is het kussen van de Steen in de top van het kasteel. Achterover op een kleedje liggend, zich vasthoudend aan een paar ijzeren staven volbrengt ze dit kunststukje. Truus krijgt (koopt) zelfs een certificaat. We zouden eens kunnen twijfelen.
Nu naar Bandon. Binnendoor is het kortste, maar er zitten steile klimmen in. Erger dan de Knockmealdown Mountains.
In Bandon zit een prima camping. Het terrein is niet overal even vlak, maar er is een goede douche en je kunt er afwassen. De prijs is £3.- incl.douche en hiermee de goedkoopste camping. Bill, de eigenaar, snapt niet waarom er meer konijnen dan mensen zijn. Zeker niet gezien het feit dat de prijs "fair" is. Bill is trouwens van het zorgzame type. Hij komt regelmatig even langs in zijn auto en als we zeggen dat het koud is, biedt hij extra dekens aan.
's Nachts horen we een koe loeien. Het enige nadeel van deze camping. Als we de volgende ochtend informeren (Bill komt weer langs in zijn auto) horen we dat de koe gekalfd heeft! Nou, dan mag het van mij wel.
Midgets
De weg naar Bantry is vlak. Onderweg komen we door Dunmanway dat opvalt door de vele geel-blauwe banken. Ze hebben mee gedaan aan de Tidy Town Competition. Voor het eerst zien we een aantal bijenkasten op een heuvel staan. In Noord-Ierland komen we later ook nog één tegen.
In Bantry doet Truus boodschappen in een delicatessen zaak. Daar weten ze wat lekker is ... en wat dat moet kosten.
Bij Bantry House al het lekkers opgegeten en de toerist uitgehangen. Vervolgens naar Glengariff. Het landschap is meer "Iers". Het wordt ruiger en ongerepter. Huizen en muurtjes worden ouderwets gewit met kalk.
Het klimaat in Ierland is in de winter milder als in Nederland. Dit is te zien aan planten als fuchsia en yucca.
Volgens het tourist office zijn we de mooiste camping van Ierland , Eaglepoint in Ballylickey, voorbij gefietst. O'shea is volgens ons ook prima. £5,- all-in.
Het nadeel van deze camping blijkt later.... midgets. Het begint met gekriebel, maar al vlug weten we niet meer waar we het moeten zoeken. We trekken steeds meer kleding aan en uiteindelijk doen we de tent dicht. De steken gaan jeuken en vooral Truus heeft er veel last van. Een week later kun je de plekken nog zien.
In het dorp willen we whisky kopen, maar volgens de barkeeper heeft niemand in het dorp een off-license. Bier hebben we gelukkig nog. Wijn is wel te koop, maar voor minimaal £5,- per fles duur.
De wegen in Ierland zijn goed te fietsen. De bruine (op de kaart) zijn van een redelijke kwaliteit, de witten hebben meer gaten en zijn vaker gerepareerd. Door de reparaties komen er veel bobbels en plekken met vloeibare teer. De opritten voor de boerderijen zijn vaak slecht. Oppassen bij afdalingen.
De nieuwe tassen voldoen goed, behalve de ophanging van de elastiekjes.
Meneer Karrimor (een vrouw bedenkt zoiets niet) had beter moeten weten. Het is
nu iedere avond weer een gepier om de tassen er af te krijgen. Na de vakantie
kopen we andere haakjes. De tassen zijn groter dan onze vorige. We houden
ruimte over. De extra vakken aan de voortassen vinden we overbodig. Ze blijven
de hele vakantie leeg. Wel is het prettig dat je de tassen aan elkaar kunt
bevestigen en dat de voortassen ook achterop kunnen.
Ring of Kerry
Vanuit Glengariff klimmen we de eerste 10 km. Op de top rijden we door Turners Rock Tunnel. Deze is ongeveer 25 m. lang, donker en het water druipt naar beneden. Sommige mensen zullen hem langer vinden. Daarna volgen nog twee tunneltjes.
Zoals vaak zitten ook nu de bergtoppen in de wolken. In Kenmare whisky gekocht. Deze is ook duur. De goedkoopste is £11,- voor 0,7 l. De Ierse slijter kunnen we nog niet goed vinden. In Nederland hebben we daar minder moeite mee.
We starten hier onze tocht op de Ring of Kerry. De lucht begint te betrekken, dus jassen binnen handbereik.
Het eerste stuk is saai. Veel begroeiing langs de weg dat het uitzicht bederft. De sfeer wordt mysterieuzer en onheilspellender. De wolken stijgen rechtstreeks op vanuit zee en al vlug fietsen we in de mist. Waterdruppels zetten zich af op ieder haartje van armen en benen. Nooit gedacht dat er zoveel druppels op mijn huid kunnen.
De vergezichten, doorkijkjes, huizen, schapen en het landschap worden egaal grijs. In Sneem lijkt het nog op te klaren. Het is trouwens een leuk plaatsje waar alleen de auto's en bussen uit de toon vallen. De huizen zijn geschilderd in alle kleuren, van pastel tot intensief in het rood, groen, blauw, geel enz.
Als we verder rijden neemt de mist toe. Voor Waterville beklimmen we een helling. Het uitzicht is nihil. Met de lichten aan dalen we af. Na 20 m. kijk ik nog even om. Het standbeeld is al weer verdwenen. Het is echt witte wieven weer.
Koud en verkleumd drinken we in Waterville thee. We zijn niet meer zo eigenwijs als in Dublin. Dit wordt ons eerste B.& B. We nemen nog even een foto. Kunnen we het verschil laten zien met een foto die we morgen maken. We overnachten in het Silver Sands Guest House. Hier kun je met een credit card betalen. £14.- voor room-en-suite. Het eten is prima voor £12,50 p.p. Dit moeten we maar niet iedere dag doen. Leuk zijn de vier kinderen die zonder hun ouders komen eten. Heerlijk rustig, alle kinderen moeten hun ouders thuis laten.
Met het eten zitten we voor het raam, met uitzicht op zee. En zie, het klaart op! We hebben zin in een strandwandeling en dan naar de pub met live music. De O'Shea's zingen veel traditionals. De top 40 en zelfs de top 1000 halen ze nooit. Je moet erg dronken zijn om dit mooi te vinden.
Op de Ring of Kerry komen we meer fietsers tegen. Aan de bagage te zien zijn er weinig kampeerders bij. De touringbussen komen ons allemaal tegemoet. Waarschijnlijk is dit zo afgesproken ivm de smalle wegen.
De foto zonder mist kunnen we de volgende dag wel vergeten. Het is weer dezelfde soep als gisteren. In de motregen en nevels rijden we door het landschap. Voor Glenbeig breekt de zon zowaar door, dus vlug koffie drinken. We krijgen gezelschap van een hollandse vrouw op een degelijke fiets. Ze fietst in haar eentje rond en rijdt max. 50 km per dag. Ze komt er wel.
Na Glenbeig bezoeken we een klein openlucht museum en dan met de wind in de rug naar Killarney. In Fossa is een camping met alles erop en eraan. Nu kan Truus de was doen. £7.- + £0,50 p. douche + £0,10 voor afwas.
Truus is aan het vervellen op schouders en rug. De rest zit onder de midgetbulten, die rare vlekken veroorzaken.
's Avonds lopen we naar een pub met live music. Veel beter dan gisteren. Prijzen pint bier = £1,80. Whisky = £1,40
Killarney
Vandaag eens niet opbreken, maar een dagtochtje naar Killarney. In dit toeristische stadje rijden veel paard en wagentjes. Een leuk gezicht, behalve als het paard er vermoeit en doorgezakt bij staat.
Eerst naar Muckrose House. Er ligt een mooie tuin bij, zoals bij veel van dit soort huizen. Koningin Victoria heeft er gelogeerd. Normaal krijgen belangrijke gasten de slaapkamer van de eigenaars, maar zij wilde ivm brandgevaar niet boven slapen. In alle kamers kun je aan het belkoord trekken. Beneden bij de bediende verblijven gaat dan een bel. Iedere kamer heeft zijn eigen bel. Er hangt dus een hele rij. Er worden oude ambachten uitgeoefend, maar niet op zondag. We treffen het, want het is zondag.
Naast Muckrose House zit een openlucht museum. Iedere keer weer leuk.
Vervolgens op naar Ross Castle. Het kasteel zit helaas in de steigers en daarom kun je hem niet bezichtigen. Er zijn boottochtjes op het meer mogelijk, maar het weer nodigt daar niet toe uit.
In Killarney op zoek naar een geldautomaat, maar dat valt tegen. Er wil geen geld uitkomen. Dan maar zuinig aan doen. Ook in Killarney is geen nieuwe kettingrand voor Truus te krijgen. Dat wil ook niet lukken.
In de stad zijn op zondag veel winkels open. Het toeristen seizoen wordt volop benut.
De Stone-cirkel is dicht. Dan maar naar de Oghamstones, maar bij de camping besluiten we te stoppen ipv door te rijden.
De entree prijzen zijn ca £2,50 p.p. Als je een paar dingen achter elkaar bezoekt loopt het vlug op.
In Shankill zagen we een grote bus met fietsers. Die staat nu ook hier. Ierland is toch klein.
De Connorpas
Na de Ring of Kerry willen we op Dingle fietsen. We hopen op beter weer en ons gebed wordt verhoord. We zien de plek waar we op Kerry koffie dronken en het weer opklaarde. Toen zagen we geen glimp van Dingle.
Dingle heeft mooie stranden. Waarom stoppen we eigenlijk nooit om een tijd aan het strand te liggen? Ook deze vakantie mijn zwembroek weer voor niets mee genomen.
In het stadje Dingle kijken we rond in de haven. Ze halen ijs uit een silo, dat ziet er binnen koud uit.
Als we het stadje verlaten gaan we naar boven, naar de Connor Pass (450m). Het is een fikse klim, maar het uitzicht boven beloont je dan ook. Je ziet aan twee kanten de zee en nog veel meer. De afdaling is weer koud.
In Tralee heb ik zoveel vertrouwen in de kaart dat we niet langs het T.O. gaan. De plek van de campings klopt altijd precies.....alleen deze dus niet. Er is alleen een weiland. Bij navraag blijken er vaker kampeerders te staan. Zijn we niet de enigen met zoveel vertrouwen!
Wij weer terug en Truus moppert niet. Ondanks de afstand van 122 km.
De camping is £6,- +£0,50 p. douche. Het leuke van de camping is dat overal droogmolens staan. We hebben een schitterend uitzicht.
Truus heeft medelijden met zichzelf, zeker als ze 25 midget bulten op één
arm telt. Zielig, hè.
Cliffs of Moher
De weg naar Trabert is wat saai. Op de veerboot stappen een aantal dames uit een bus. Ze tetteren en kletsen honderduit. Het is zeker hun jaarlijkse uitje.
In Miltown Malbay is een muziekfestival. Muzikanten uit heel Ierland trekken hier naar toe om met elkaar te spelen en van elkaar te leren. In de pubs is live-music. Natuurlijk is er ook de nodige commercie. We lopen de markt over en drinken wat in een pub.
In Lehinch de tent opgezet en meteen door naar de Cliffs of Moher. Het is nu goed weer en de avondzon schijnt op de kliffen. Morgen kan het wel regenen en dan zie je veel minder.
De kliffen zijn leuk en indrukwekkend. Ze doen denken aan de kliffen op Gozo. Alleen zijn die minder bekend.
De camping is druk, maar prima. £5,- all-in.
The Burren
In Kilfornan bezoeken we een expositie over The Burren. Het oppervlakte van The Burren bestaat uit kalksteen. Hierdoor is een bijzonder landschap ontstaan. Op het eerste gezicht lijkt het een doods en troosteloos landschap. Er is weinig begroeiing en geen bomen.
Hoe langer we fietsen, hoe meer we onder de indruk komen van het mooie en imposante ervan. We genieten, ondanks de regen, van de vele bloemen en de kunstige rotsspleten. Langs de weg kijken we bij een dolmen (hunebed). Er staat een bord dat het niet mag, maar net als iedereen trekken we er ons niets van aan. Ze kunnen er beter een goed pad naar toe maken en entree heffen. Nu zoekt iedereen zijn eigen weg en wordt er veel meer kapot gemaakt.
In Galway kopen we wijn. We zien geen winkel voor bier of whisky. Truus is verbaast over de prijs, £5,45
De camping is niet veel soeps, maar we vinden een plekje uit de wind. Hierdoor staan we vlak voor de uitgang van een andere tent en schuldgevoelens slaan toe. Gelukkig houden anderen met het opzetten van hun tent nog minder rekening met de privacy van onze buren. Onze schuldgevoelens zijn meteen verdwenen.
We komen onderweg steeds meer fietsers tegen, vooral Duitsers met Ortlieb tassen.
De regen
Bij het ontbijt zien we de bui al hangen. We nemen niet eens de moeite om koffie te zetten voor onderweg. Met het vorderen van de dag nemen regen en tegenwind toe. Mijn bril is beslagen en bezaait met druppels. Hierdoor zie ik weinig van de mooie omgeving. Wel dat de stroompjes steeds groter worden en ik voel me natter en kouder worden.
In Leenaun is Truus het zat. Ik relativeer nog wat, maar we kunnen op zoek naar een B.& B. We komen terecht in het Seafood Restaurant. Met onze natte bagage en vieze schoenen mogen we gewoon over de witte vloerbedekking lopen. We zijn nog niet uitgepakt of het begint op te klaren. Hebben we dit al niet eerder mee gemaakt?
Na een warme douche hebben we weer puf genoeg om het plaatselijke museum over de schapenteelt en de verwerking van wol te bezoeken. We krijgen een privé rondleiding en een demonstratie door de herdershond. Bij de machines is een oud weefgetouw vol handige snufjes.
We weten nu dat op de heuvels allemaal Scottisch Blackface lopen. Dit ras is honderden jaren geleden geïmporteerd, maar kan nu beter het Connamara schaap genoemd worden.
Na de wandeling gaan we in de "huiskamer" lezen. Op onze kamer is het door alle natte spullen nogal vochtig. We hebben daarom de hete lucht blazer in de doucheruimte aan laten staan. Nou, daar is hij niet voor! Resultaat brandalarm, hebben we dat ook meegemaakt.
B.& B. kost £16,50 p.p. Eten is £15,- p.p. Het smaakt prima.
De whisky, Jameson, kost £12,99 voor 0,7 liter.
De lekke tent
Prima geslapen, ontbijten terwijl de zon schijnt. Daarna in de regen op weg. Na vijf minuten gooit een auto een grote golf water over ons heen. Droog zijn we nu niet meer.
Het weer is beter als gisteren en we genieten van de natuur. In de verte ligt de heilige berg van de Ieren, de Croagh Patrick.
De camping in Crossmolina
is prima. £4,- all-in
In het dorp kopen we methylated spirit (0,2 liter = £1,-) bij de chemist.
Als het begint te regenen doet het dat ook in de tent. Dat wordt volgend jaar echt een nieuwe!
Orangeman's Day
We rijden nu meer westelijk en dat betekent ook meer wind in de rug. Dat scheelt een stuk.
In Culleens drinken we koffie. De waardin vindt Zwitserland mooi èn duur. Ierland vindt ze ook duur. Wij vinden dat, behalve de drank, wel mee vallen. Volgens haar worden de Ieren uitgekleed door de vele belastingen. Het salaris van de Ieren ligt, volgens haar, lager dan bij ons. Dat zal wel kloppen.
De radio stations doen heel amerikaans aan, net als veel huizen.
In Sligo eten we in een imitatie McDonald. Het heet The 4 Lanterns. Ze hebben zelfs een Big 4.
In Bundoran rijden we naar het T.O. De juffrouw maakt ons subtiel duidelijk dat we het weekend niet hier moeten blijven. Ze zegt dat alles vol zit. Hotels, pensions en zelfs de campings. We kunnen beter door rijden. Daar trappen we natuurlijk niet in en rijden gewoon naar de camping. Hij is druk, maar er is plaats genoeg.
Bundoran wordt drukker. Er komen steeds meer Noord-Ieren de grens over. Ze hebben een nationale feestdag die niet door iedereen even gewaardeerd wordt. Ze herdenken het feit dat "onze" protestantse Willem de derde zijn katholieke schoonvader James de tweede overwon in de slag aan de Boyne. Van je familie moet je het maar hebben.
Enfin, er komt vooral veel jeugd de badplaats binnen. In de stad en op de camping wordt het steeds rumoeriger. Veel baldadigheid, dat stijgt met het drankgebruik. Vroeg slapen zit er niet in. Laat trouwens ook niet.
Er ontstaat een echtelijke(?) ruzie. Na enige stilte, waarbij de pub goede zaken gedaan zal hebben, moet er nog even over gepraat worden tussen moeder en dochter(?). Na een tijdje zijn we goed op de hoogte van hun wel en wee, vooral dat laatste.
De camping kost £4,- + £0,50 p.douche. Je moet voor de sleutel van het toilet gebouw maar liefst £10,- borg betalen!
De beste douche van Ierland
Op de camping en in de stad is het een troep, maar er is op gerekend. Overal zijn opruimingsploegen aan de slag. Wij fietsen naar Noord-Ierland, want volgens ons moet het daar nu leeg zijn.
Zo brengt een nieuw land weer nieuwe problemen. Dit keer zijn ze van financiële aard. Bij de grens kun je niets wisselen. Banken en postkantoren zijn gesloten. Geld uit de muur halen lukt ook niet. Gelukkig kunnen we in Enniskillen in een restaurant ons Ierse geld wisselen en eten.
De camping in Lisnaskea is rustig en kost £4.50 all-in. Ze hebben de beste douche van Ierland.
Marble Arch caves
Na eens lekker uitgeslapen te hebben, vertrekken we om 12.00 uur voor een tochtje naar Florence Court en de Marble Arch Caves.
Onderweg worden we (net als iedereen) aangehouden door het leger. Kontrole. Ze willen in alle tassen kijken en dan mogen we verder. We vinden het maar raar. Volgens de soldaten is dit routine en zullen we wel vaker aangehouden worden als we blijven.
Bij Florence Court picknicken we en bekijken een zaagmolen. Dan op weg naar de druipsteen grotten.
Om bij de ingang te komen moeten we fiks klimmen. Als we er zijn rijden we plots een volle parkeerplaats op. Het is druk en dat blijkt ook als we een kaartje kopen. We moeten ruim een uur wachten, maar we kunnen alvast een video bekijken.
We bezoeken de grotten onder begeleiding. Dalen af in de berg en varen dan een stuk met een elektrisch bootje. De grotten overtreffen onze verwachtingen. Ze zijn mooi en natuurlijk. Er wordt geen gebruik gemaakt van allerlei goedkope effekten. Je komt ogen tekort om alles te zien. Ook hier merken we dat het druk is, want we passeren andere groepen bezoekers. Na bijna twee uur staan we buiten, het is de moeite waard. Omdat het 18.00 uur is vlug op weg naar de tent.
Van de festiviteiten van Orangeman's Day hebben we weinig gemerkt.
De lekke band
Gisteren was het een mooie dag. Vandaag worden we al om 5.30 uur wakker van de regen en het houdt niet meer op. Na wat getreuzel besluiten we op te staan. Om 10.30 uur vertrekken we, in de regen.
Optimistisch denken we dat het wel op zal klaren. Nou, mooi niet! We zien deze dag geen stukje blauwe lucht en droog blijf je alleen als je tussen de druppels door fietst. Ons lukt dat niet!
In Fintona drinken we koffie en sandwiches. Daarna eten we nog meer, maar ons wachten is tevergeefs. Gelukkig kunnen we met de creditcard geld krijgen bij een bank.
We stappen op de fiets en vervolgen met een blik op oneindig de reis, maar al gauw wordt onze concentratie wreed verstoord. Een lekke band. Gelukkig staat een eindje verder een oude schuur. Staan we tenminste droog.
Lek opsporen, plakken, buitenband kontroleren en pompen. Helaas door het vocht zit het plakkertje niet goed. Maar weer over. Mijn regenjas zit door een moment van onoplettendheid onder het kettingvet. Dat worden volgens Truus ook nieuwe jassen, Tenson. Klinkt duur, die worden zeker niet vies?
We vertrekken vol goede moed. Na vijfhonderd meter is het weer raak. Zit dat plakkertje toch niet goed? Bij een huis staat een grote schuur. Daar mogen we in. Nu de reserve binnenband er maar op. Die heb je niet voor niets bij je. Het wiel eruit halen is even puzzelen. Dat heb ik met deze fiets niet eerder gedaan.
Als Truus de lekke band oppompt om hem te plakken zit het lek naast het plakkertje. Zit er toch iets in de band? Een nieuwe kontrole, samen met de Ier, brengt een klein zwart steentje aan het licht. Had zich door de band heen gevreten.
Voor de stevigheid stoppen we een autoplakker onder de zwakke plek. Handen wassen en op weg. De regen gaat stug door.
In Pomeroy zijn we toe aan een B.& B. Helaas het uithangbord houdt ons voor de gek. Het hotel is al lang opgeheven en B.& B. hebben ze hier niet veel. We moeten verder naar Cookstown, maar eerst warmen we ons op in de pub. Speciaal voor ons stoken ze het turfvuur op en serveren koffie met scones. De scones, die ze speciaal halen, hoeven we niet te betalen. Het is nog feest!
In Cookstown zie ik twee sjieke hotels. In de regen rij ik door. Er moet iets zijn dat beter bij ons past. Op weg naar het centrum leiden ze ons om, zodat er geen eind aan komt. Het T.O. zit al dicht. De regen maakt ons steeds minder kieskeurig. Om de hoek zit Hotel Royal, het geeft niet dat hij niet goedkoop is. Helaas het hotel zit vol net als ws de rest in de stad, behalve.... inderdaad, die twee sjieke dingen aan de rand van de stad.
Wij weer terug. We passeren posten van het leger. Gelukkig houden ze ons niet aan, maar we zijn ook niet van plan om onze bagage uit te pakken.
Greenvale is de goedkoopste. Kamer en ontbijt is £45,-. We vinden alles best, als het maar droog en warm is. De fietsen mogen, als ze uitgedrupt zijn, naar binnen. Hoeven we niet alle bagage er af te halen.
Op de kamer kunnen we zelf koffie zetten en na een warme douche zijn we weer een ander mens. Terwijl Truus zich doucht volg ik met afgrijzen het weerbericht. Een stroom van lagedruk gebieden komt over ons heen en de noordierse weerman is niet optimistisch. Ik ook niet meer. Als Truus naar de weersberichten vraagt twijfel ik tussen het vertellen van de erge waarheid of een afgezwakte versie. Gedeelde leed is halve leed, dus vertel ik alle details.
Ondanks de regen hebben we om ons heen gekeken. De telefooncellen in Noord-Ierland zijn rood en er staan overal bushokjes. De natuur is minder ruig.
Illegaal de grens over
Bij het ontbijt zien we een legerpatrouille de bosjes rond het hotel doorzoeken. Volgens de serveerster gebeurt dit vaak. Gisteravond zijn ze ook geweest. Het is zo gewoon dat ze er zich niet meer druk om maken, maar het blijft vervelend. Je leert er mee leven.
Wat ik eerst voor een zenuwtrekje hield blijkt bij de Noord-Ieren de manier van groeten te zijn. In Nederland knikken we, hier draaien ze hun hoofd wat opzij. Een halve beweging van nee-schudden. Een maf gezicht.
Na de weersberichten zijn we op het ergste voorbereid. Het valt mee met het weer. Er zijn buien, maar dat hoort erbij.
In Caledon drinken we koffie in de pub. We krijgen verschillende adviezen over de leukste weg. We volgen het advies op om rechtsaf te slaan en dan verder de muur rechts te houden. Dat lijkt ons makkelijk te vinden. Of we zo ook de grens over kunnen? Ja hoor, geen probleem dat doen ze zelf ook altijd.
Zo passeren we illegaal de grens en inderdaad het weggetje is leuk.
In Ierland wisselen we ons geld weer en doen inkopen voor de avond. Als we bij de camping in Shercock aankomen is het droog. We zetten de tent op. Na het eten begint het te regenen. Binnen in de tent ook! We improviseren met plastic zakken. Zo durven we rustig te gaan slapen.
De camping is goed. £6,- all-in. Er zijn heel veel vliegen.
Het afdingen bij het pretpark
De regen en de lekkage vannacht is mee gevallen. Voor onze gemoedsrust zijn we toch maar van plan om een groot stuk plastic te kopen. Voor de afwisseling vertrekken we in de motregen. We krijgen visioenen van een beginnende zondvloed, maar dat valt mee.
De wegen zijn niet altijd goed, maar deze is erg slecht. Er is zoveel aan gerepareerd dat je de oorspronkelijke weg niet meer ziet. Er zitten weer veel nieuwe gaten in.
Om de drukke wegen te vermijden zoeken we kleine op. Die vallen niet mee!
Een keer zijn we de weg kwijt. Truus krijgt geen kans om het aan een man te vragen. Hij geeft meteen het goede antwoord. Dat doet hij in de zomer bijna iedere dag. We zijn op weg naar Monasterboice. Hier staan de hoogste en mooiste kruizen van Ierland.
In Drogheda kopen we het grote stuk plastic voor de tent en informeren meteen naar een camping. We hebben zelfs keus. Onze keus valt niet gelukkig uit. De camping in Mosney Camp beschikt over een zwemparadijs en pretpark. De sfeer van de camping staat ons om de een of andere reden niet aan. Maar ja, je bent er nu eenmaal. De prijzen zijn verbazingwekkend. Ze beginnen met £36,- voor twee nachten. Attrakties niet inbegrepen!
Truus lacht hartelijk. Gelukkig bieden ze buitenlanders korting: nu is het nog £27,-. Ook dit is teveel. Na overleg doen ze ons een vorstelijk aanbod: £18,- voor 2 nachten. Truus lacht nog steeds. £10,- vindt ze redelijk, zij niet. Wij vrolijk 12 km terug naar Bettystown. Blij dat we een keuze hebben. De camping is redelijk. Nu de vakanties in Noord-Ierland begonnen zijn, is het druk en rumoerig. Tenten en caravans staan schots en scheef door elkaar. Niets voor onze ordelijkheid. Hij ook duur: £7,- + £0,50 p. douche. Wel goedkoper dan de vorige.
De vallei van de Boyne
We besluiten het vandaag rustig aan te doen. We hebben een klein en een groot rondje in gedachten. Onderweg besluiten we de kleine te nemen. Totaal 103 km. Klein kun je dat ook niet noemen.
Bij de rivier de Boyne kijken we op het slagveld waar onze Willem zijn schoonvader in de pan heeft gehakt. Het ziet er vredig uit.
Newgrange is een grafheuvel van imposante afmetingen. Zeker als je het vergelijkt met een grafheuvel die we vorig jaar in Bretagne bezochten. Toeristisch is het ook. We wachten een uur, krijgen uitleg van een gids en gaan samen met dertig anderen naar binnen. Het past net. Foto's maken is verboden. Niet dat je iets beschadigt, maar het duurt te lang. Na tien minuten wil de volgende groep naar binnen en iedereen moet weer achter elkaar door de gang naar buiten. We hebben er toch geen spijt van.
Tijdens de tocht komen we veel ruïnes tegen. Er is hier veel historie.
De camping is al weer druk. Er zijn veel mensen vertrokken, maar er komen weer nieuwe. Tegenover ons staat een caravan waarin ouders met 6 kinderen de nacht door brengen. Er naast komt een tent met nog meer kinderen. En al die kinderen willen spelen, weg rust.
De douches zijn slecht. Ik neem een andere dan gisteren, maar dat is geen verbetering. Ik snap nu waarom er bij de aanwezigheid van twee douches nooit rijen staan.
De laatste fietsdag
We krijgen het niet voor niets. De drukke N1, die minder heuvels heeft, mijden we. We nemen de R108 en het uitzicht is schitterend.
We gaan naar het vliegveld om bij het T.O. een B.& B. te boeken. Als we bij Aer Lingus de terugreis willen bevestigen is dit even niet mogelijk. Er wordt gestaakt. Dat laten we maar zo, bovendien begrijpen we van een iers reisburo dat een bevestiging alleen nodig is bij intercontinentale vluchten.
Leitrim House is de naam voor de vergane glorie waar we verblijven. De kamer is redelijk, maar het bed piept verschrikkelijk. Als je je omdraait denk je dat de buren het zullen horen.
Vlug uit pakken, douchen en dan naar de stad. We willen inkopen doen. Ons interesseert vooral de ierse folk-muziek.
In Henrystreet doen kinderwagens dienst als marktkraam. Zoals het bij een grote stad past zijn er overal straat optredens. Een man maakt er een hele show van. Anderen steken daar pover bij af.
Dublin is geen mooie stad. Hij is wat saai.
In een echt iers-toeristen restaurant gegeten. Daarna naar een pub met muziek. Die zitten allemaal stampvol. In een lounge waar je £2,- p.p. moet betalen is het minder druk. Het optreden is niet bijzonder. Volgens de ieren is de band net gewisseld. De vorige was subliem. Met alle goede raadgevingen in ons achterhoofd om vooral goed op te passen, lopen we terug naar het pension. Een flinke afstand gelopen vandaag.
Dublin
De laatste dag. We nemen de bus naar het centrum en willen een stadswandeling gaan maken. Het bezoek aan museums moet je goed plannen, want ze zijn vandaag alleen van 14.00 tot 16.00 open. Daar komen we achter als we bij het National Museum staan. Eerst de wandeling dan maar. Al vlug begint het te regenen. We maken een stop in The Bad Ass café. De briefjes met bestellingen worden via een kabelsysteem aan het plafond naar de keuken getransporteerd. Het vervolg van de wandeling is ook nat. Regelmatig gaan we ergens naar binnen om te drogen. We bezoeken zo St. Patrick's Cathedral (waar Jonathan Swift deken was) en Dublin Castle. Tijd voor het National Museum is er niet meer.
Opnieuw een zoektocht naar een leuk restaurant. We vinden hem nog ook. Leuk en prima eten. Voor de afwisseling lopen we naar het pension.
De terugreis
Vandaag zitten we weer als eerste aan het ontbijt. We moeten om 8.30 uur weg zijn. Truus is bang het vliegtuig te missen. Natuurlijk loopt het uit. We zitten aan tafel met Amerikanen die ons vertellen dat de Missisippi overstroomt is. We hebben hier enkele jaren geleden gefietst en kunnen het ons voorstellen.
Een paar minuten over negenen zijn we toch op het vliegveld. De fietsen "vliegtuig klaar" maken en nog tijd genoeg voor inkopen met het laatste geld en een kop koffie.
De terugreis verloopt prima. Onderweg in de trein mis ik de fietssleutel van Truus. Sleutel eruit en toch niet op slot? De sleutel is afgebroken en dat betekent een nieuw slot.
Ook op de terugreis is het behelpen met de trein: "Ja, deze moeten jullie hebben, maar die haal je niet meer want de bagageruimte zit aan de andere kant".
Bij thuiskomst lopen we een rondje door huis en tuin. Alle dieren leven. Alles in orde!
Het staartje
Normaal eindigt hier de vakantie. Je geniet na bij het bekijken van de foto's, het vertellen van alle verhalen e.d. Maar de vakantie is teneinde.
Deze vakantie heeft nog een klein staartje!
Truus is vandaag vrij (en de rest van de week ook). Dat wordt een dag luieren. Ze maakt een afspraak met een vriend om uit eten te gaan. Vooraf maken ze een korte wandeling en zetten zich achter een drankje.
Het begint haar te draaien voor de ogen en ze gaat van haar stokje. Haar vriend schrikt zich te pletter en neemt de pols op: 28 is erg laag!
Als ze bijkomt blijft ze duf. De pols blijft laag. Toch maar 06-11 bellen.
De ambulance, die net in de buurt is, verschijnt met gillende sirene. Op de brancard en naar het ziekenhuis. In de ambulance beginnen de metingen en testen: bloeddruk 75-56, suikerspiegel goed, ECG goed.
In het ziekenhuis sluiten ze Truus aan op de monitor. Na nog meer testen komen ze tot de konklusie dat ze niets mankeert. De verlaging van hartslag en bloeddruk is veroorzaakt door een verlaging van het adrenaline gehalte in het bloed. In de vakantie periode is het lichaam er aan gewend dat het adrenaline gehalte na een inspanning fors omlaag kan. Het eind van de korte wandeling fungeerde als signaal. Helaas was het adrenaline gehalte al laag. Een verdere verlaging had bovenstaande gevolgen.
Het etentje ging de mist in.
Van deze afkick-verschijnsel heb ik geen last gehad. Mijn eerste werkdag
zorgde voor voldoende adrenaline.
INFORMATIE
Geld en prijzen.
In Ierland en Noord-Ierland gebruik je verschillende ponden.
Ierland: £1,- = ƒ2,75
Noord-Ierland: £1,- = ƒ2,85
Na onze vakantie devalueerde de pond.
Wij vinden de prijzen meevallen. Alleen drank is duur. In Nederland koop ik
voor 35 gulden betere whisky en voor 14 gulden betere wijn.
Kaarten en reisgids.
- Wij hebben gebruik gemaakt van de kaarten van Ordnance Survey.
Schaal 1:250.000
Vier van deze kaarten omvatten Ierland en Noord-Ierland.
De kaarten zijn nauwkeurig en er is prima op te fietsen. De hoogtelijnen waarderen we.
Er staat veel informatie op de kaart.
De kaarten zijn in Nederland te koop.
- De ANWB-reisgids van Ierland bevalt goed.
Fietsen.
In de bergachtige streken is een derailleur prettig. We hebben al onze versnellingen (voor:28-38-48 achter: 13-30) gebruikt.
De banden zijn voorzien van een anti-leklaag. We hebben slechts 1 lekke band
gehad. De band had er toen 3.000 km opzitten.
Het weer.
Voor een warme zonnige vakantie moet je niet naar Ierland gaan. Er valt
regelmatig een bui en de temperatuur varieerde in onze vakantie van 15 tot 30 graden.
De wind komt meestal uit het westen.
[fietsvakanties] [duikvakanties]